Τα χέρια τους μυρίζουν άνηθο και σκόρδο, χλωρίνη και απορρυπαντικό. Τα τρίβουνε με το πράσινο σύρμα του ταψιού, ν' ασπρίσουν τα κιτρινισμένα νύχια και οι καφέ κηλίδες, αλλά η φορά των ημερών δεν γυρίζει προς τα πίσω, δεν επιστρέφουν στα χρό...

Ο Αλέξης δεν θα μάθει ποτέ ότι σωριάστηκε στα χέρια του Νίκου, ότι κάποιος άλλος τηλεφώνησε στη μάνα του, ότι δεν θα ξανακούσει το βουητό αυτού του κόσμου, ούτε ποιοι δρόμοι είναι όμορφοι για να τους περπατήσει.

Όταν κατέβασαν το σεντόνι, οι δυο γυναίκες έβαλαν πάλι τις φωνές. Ήταν ίδιος ο παππούς του ο Γιώργης, όταν τον ξεθάψαν από τον τάφο στα τρία χρόνια. Μόνο μαύρο δέρμα και κόκκαλα, ίδιος λείψανο αγίου.

Τουλάχιστον, η ζωή της Φώφης Γεννηματά, μόνο αξόδευτη δεν ήταν.

Σε μια εποχή που η βία κατά των γυναικών είναι σε έξαρση και ο αγώνας για να αλλάξει το βλέμμα της κοινωνίας προς τη γυναίκα επείγει, η λογοτεχνία μπορεί να λειτουργήσει ως πολύτιμο εργαλείο. Με την ποιητική γραφή του, ο Γκαλεάνο ανασύρει α...

Το 1971, ο Μάνος Λοΐζος γράφει το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» για την ομώνυμη, αριστουργηματική ταινία του Αλέξη Δαμιανού, και από τότε το ορχηστρικό θα αποκτήσει διαστάσεις θρύλου.

Γιατί τα καλοκαίρια είναι μόνο γαλάζια και λευκά, είναι πορτοκαλιά, και δροσερά τις νύχτες, είν' αργασμένα απ' τη θαλασσινή αλμύρα, και οι μόνες φλογίτσες που καίνε είναι από τα κεριά του Δεκαπενταύγουστου.

Αν έφτιαχνα στεφάνι για τον Αντώνη στην κορδέλα θα έγραφα «ωραίος ως κομμουνιστής». Άνθρωπος συγκροτημένος. Σύντροφος καταρτισμένος κι άνθρωπος συνάμα, ήταν αυτός που θα λέγε κανείς ότι αντέχει να 'ναι ο εαυτός του κι ο κομμουνισμός του, κα...