Κι εσύ πολίτης Στη Μόρια του κόσμου Χωρίς πατρίδα

Κι αύριο μην υψώσετε λάβαρο της συγγνώμης για τα καταραμένα μπάσταρδα του λύκου και για τ’ αδέρφια του φιδιού γι’ αυτούς που ήρθαν ως εδώ βαστώντας μέχρι και το στερνό λεπίδι τους και ρήμαξαν το ρόδο.

ΣΕΒΟΜΑΙ όποιον με μια δυνατή Έναν τύραννο κάτω σωριάζει: Τον τιμώ και σταλιά δε με νοιάζει Ποιας πατρίδας το χώμα πατεί. (Χοσέ Μαρτί, Απλοί Στίχοι)

Για τους δολοφόνους της πατρίδας μου, για τους δεσμοφύλακες της πατρίδας μου, για τους χλευαστές της πατρίδας μου, θέλω το μίσος του Λένιν, θέλω τη γροθιά του Λένιν, θέλω το μπαρούτι του Λένιν.

Κι ως ανοίγω τα παντζούρια, φτερουγώντας όλο φούρια, Μεγαλόπρεπο κοράκι μπαίνει σαν αρχαία γητειά. Δίχως διόλου να διστάζει, δίχως να με λογαριάζει, Στην εξώπορτα κουρνιάζει με ύφος λόρδου, με αρχοντιά, Σε μια προτομή Παλλάδας, κούρνιασ...

«Τα μάτια ανοίχτε λαοί ταπεινωμένοι, παντού μια Σιέρα Μαέστρα περιμένει»

O Νόμος της Zωής

Στερνό ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο…