Νέα έρευνα για τη Μαρφίν: Μην ξεχάσετε να «ερευνήσετε» τις καταγγελίες που την άλλη φορά κάνατε γαργάρα

Μετά την κατάρρευση της σκευωρίας που αποκαλύφθηκε σε βάρος των κατηγορούμενων αναρχικών στη δίκη της Μαρφίν και την αθώωσή τους (ο ένας δεν ήταν καν στη διαδήλωση και τον άλλο δεν τον αναγνώρισε κανένας μάρτυρας σαν δράστη).
Μετά τη δίκη που άσχετα με την έκβασή της (με τη βοήθεια των καναλιών και της αστυνομίας), άφησε μια ρετσινιά στα κανάλια και στα μυαλά πολλών και καθιέρωσε το κλισέ των «ακροαριστερών» εμπρηστών, που «μπροστά στην ιδεολογία τους δε λογαριάζουν την ανθρώπινη ζωή».
Μετά τις δηλώσεις όλων των δεξιών παραγόντων για το «μίσος και το διχασμό», που αφήνει να εννοηθεί η σύνδεση των εμπρησμών με τις οργισμένες και παλλαϊκές τότε αντιμνημονιακές διαμαρτυρίες.
Μετά το αδικαίωτο «περί δικαίου αίσθημα» της κοινής γνώμης που δικαιολογημένα ψάχνει ακόμα ένοχους.
Αποφάσισαν, με εντολή Χρυσοχοΐδη, τώρα να ξανανοίξουν το «φάκελο Marfin».
Προτείνω λοιπόν, καθώς μελετούν το «φάκελο» και ψάχνουν ποιος είναι ο εμπρηστής, να μην ξεχάσουν (δηλαδή να μη παραλείψουν συνειδητά) να εξετάσουν και τα ακόλουθα:

1. Κάθε λογικός άνθρωπος βλέπει τη σύνδεση ανάμεσα στην επίθεση αυτή και στην ανάγκη του συστήματος να φοβίσει τον κόσμο που ξεμύτισε τότε από το σπίτι του και να τον ξαναχώσει μέσα. Τότε ήταν η πρώτη και μεγαλύτερη λαϊκή διαμαρτυρία ενάντια στο μνημόνιο και την πολιτική ΕΕ και κυβερνήσεων. Το σύστημα είχε κάθε λόγο να ανησυχήσει και να κάνει κάτι από αυτά που συνήθως κάνει σ’ όλο τον κόσμο για να φρενάρει ένα κίνημα. Η επίθεση στη Μαρφίν ήταν μια καλά μεθοδευμένη προβοκάτσια του παρακράτους. Και μόνο το «timing» της επίθεσης, αλλά και ο τρόπος που την κουκούλωσαν, αποδεικνύει ότι ήταν προβοκάτσια.

2. Όλο το διάστημα αυτών των μεγάλων κινητοποιήσεων 2010 – 2012 και μέχρι τώρα, δε θυμάται πια κανείς πόσες φορές έχουν αποκαλυφθεί κουκουλοφόροι να ξεπηδάνε μέσα από κλούβες της αστυνομίας. Να ξεμπουκάρουν μέσα από τους περίβολους της βουλής ή του ΥΠΕΞ. Να κρύβονται, να στοιχίζονται, να χαριεντίζονται, να συζητάνε με τα ΜΑΤ. Να χρησιμοποιούν χειροβομβίδες κρότου λάμψης (και άλλα όπλα που μόνο οι αστυνομικοί διαθέτουν), όταν π.χ. επιτέθηκαν ως κουκουλοφόροι στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ (20/10/2011).

Χαρακτηριστικές είναι οι πληροφορίες του Ριζοσπάστη (7/5/2010) ότι εκείνη τη μαύρη μέρα, (5/5/2010) από 2 κλούβες των ΜΑΤ που βρίσκονταν στην οδό Πανεπιστημίου στο ύψος του βιβλιοπωλείου «Παπασωτηρίου», βγήκαν κουκουλοφόροι στην Πανεπιστημίου, στην Πεσμαζόγλου και στη Σταδίου και το «έπαιζαν» διαδηλωτές. Ότι μια άλλη τέτοια ομάδα, βγήκε από κλούβα των ΜΑΤ που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Θεμιστοκλέους, κινήθηκαν μέσω Θεμιστοκλέους προς Πανεπιστημίου, και κινήθηκαν κι αυτοί ως διαδηλωτές σε διάφορα σημεία της πόλης. Μάλιστα υπήρχαν πληροφορίες, ότι ακριβώς αυτοί ήταν ανάμεσα σε αυτούς που πέταξαν τις μολότοφ στη ΜΑΡΦΙΝ.

3. Και κυρίως να μην ξεχάσουν το πόρισμα της πυροσβεστικής για τη Μαρφίν, που έλεγε ότι αυτό το χτύπημα δεν θα μπορούσα καν να υπάρξει και αυτή η φωτιά δεν θα μπορούσε να επεκταθεί σε τόσο λίγο χρόνο και τόσο πολύ, αν το εύφλεκτο υλικό που χρησιμοποιήθηκε δεν ήταν «διαβαθμισμένο υλικό»… «ειδικού τύπου». Από αυτά που συνήθως διαθέτει ο στρατός. Άντε κι η αστυνομία ή οι μυστικές υπηρεσίες. Ποιος «αναρχικός» μπορούσε να προμηθευτεί τέτοιο υλικό; Κι από πού; (Από εκπομπή του Μπογιόπουλου).

Και τέλος πάντων, πέρα από τις δικές μας εικασίες, οι αρχές αν θέλουν μπορούν να βρουν, εντελώς συγκεκριμένα, ποιο είναι αυτό το υλικό, ποιος το εισάγει, πού υπάρχει, ποιοι το προμηθεύτηκαν και με ποιον τρόπο. Άλλωστε και η ανακοίνωση της ίδιας της Μαρφίν τότε, έλεγε ότι «πετάχτηκαν ειδικές μη συνηθισμένες βόμβες μολότοφ και αδειάστηκε το περιεχόμενο ενός μπιτονιού που περιείχε ένα ειδικό εύφλεκτο υλικό που προκαλεί άμεσα πυκνό καπνό και συνθήκες ασφυξίας».

4. Πάντως, εγώ προσωπικά σκέφτομαι ότι …

Αν η αστυνομία δεν είχε τόσο μεγάλη πρεμούρα να παρουσιάσει αμέσως δυο άσχετους (όπως αποδείχτηκε) «συνήθεις ύποπτους», για να σταματήσει την όποια αναζήτηση των πραγματικών ενόχων και να ιδεολογικοποιήσει αυτόματα την «ενοχή», ίσως να μην ήμουν τόσο σίγουρος γι’ αυτά που σκέφτομαι …

Αν οι δημοσιογράφοι τόσα χρόνια αναρωτιόταν έστω και λίγο και ρωτούσαν γι’ αυτά τα περίεργα που είπαμε πριν, ίσως να διατηρούσα μια αμφιβολία για το χαρακτήρα και το σχεδιασμό της επίθεσης…

Αν οι δικαστές ρωτούσαν τους μάρτυρες για όλα αυτά τα θέματα, ίσως να μην ήμουν 1.000% σίγουρος γι’ αυτό που λέω …

Αν έπιαναν μια φορά ένα από αυτά τα καλόπαιδα που βγαίνουν μέσα από τις κλούβες μεταμφιεσμένα σε «αναρχικούς» για να κάνουν μικρές ή μεγάλες προβοκάτσιες, ίσως να κλονιζόμουν…

Όσο όμως συνεχίζουν την προπαγάνδα και τη «έρευνα» σύμφωνα με το «αρχικό σχέδιο» ,δε μου μένει η παραμικρή επιφύλαξη ότι ήταν μια οργανωμένη προβοκάτσια σε βάρος του κινήματος, που οργανώθηκε και εκτελέστηκε από τους μηχανισμούς των μυστικών υπηρεσιών του κράτους (κι ίσως, όχι μόνο του δικού μας κράτους). Άλλωστε οι παλιοί και σύγχρονοι Μακιαβέληδες δε λείψανε. Αντίθετα άφησαν πολύ πίσω σε φαντασία και «δημιουργικότητα» τους προπάτορές τους, σ’ όλο το φάσμα της οργάνωσης προβοκάτσιας και ελέγχου της σκέψης των πολιτών.