Δουλειά μέχρι τον θάνατο;

Το κατάπτυστο άρθρο 61, που περιλαμβάνεται σε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, με βάση το οποίο ανοίγει και επίσημα ο δρόμος για δουλειά μέχρι τα 74 έτη, ξεκινώντας από τα προγράμματα της ΔΥΠΑ (πρ. ΟΑΕΔ), αποτελεί μια ακόμα άγρια αντεργατική μεταρρύθμιση, δίνοντας συνέχεια στον κατήφορο των τελευταίων χρόνων.

Το συγκεκριμένο μέτρο αφορά ανθρώπους που εντάσσονται στα γνωστά προγράμματα άγριας εκμετάλλευσης, οι οποίοι μετά από χρόνια ανεργίας «επιστρατεύονται» από τη ΔΥΠΑ για να μπαλώνουν τρύπες με «τρεις κι εξήντα» σε δήμους και άλλες υπηρεσίες. Αλλωστε, σημειώνεται ότι πρόκειται για εργαζόμενους «που δεν έχουν συμπληρώσει τον απαιτούμενο συντάξιμο χρόνο για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος».

* * *

Η κυβέρνηση παρουσιάζει την παραπάνω διάταξη ως «λύση» για να βγουν στη σύνταξη άνθρωποι που δεν μπορούν. «Λύση», δηλαδή, σε ένα πρόβλημα που η δική της πολιτική και των προηγούμενων κυβερνήσεων έχει προκαλέσει.

Μιλάμε για τις στρατιές εργαζομένων σήμερα των 55 – 60 ετών, που δεν έχουν τη δυνατότητα να βγουν στη σύνταξη μετά τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση, οι οποίες ξεκινούν από τη 10ετία του 1990. Από τότε που τα ελάχιστα απαιτούμενα ένσημα για την έκδοση σύνταξης ανέβηκαν από τα 4.050 στα 4.500. Σήμερα, που αυτή η γενιά «ωριμάζει» για να βγει στη σύνταξη, είναι η πρώτη που καλείται να «πληρώσει» τέτοια μέτρα, οπότε αναγκάζεται να παρατείνει τον εργάσιμο βίο της μέχρι και τα 74 έτη.

* * *

Ομως, την ίδια στιγμή, το συγκεκριμένο άρθρο λειτουργεί σαν «λαγός» για τη γενική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

Αλλωστε, πλέον, και με την ανεργία ειδικά την τελευταία 10ετία να είναι στα ύψη, όπως και την τεράστια κινητικότητα, τις σχέσεις εργασίας – «λάστιχο», την αδυναμία δηλαδή των νέων εργαζομένων να εξασφαλίζουν συνεχόμενα και αδιάλειπτα έτη, ακόμα και μήνες δουλειάς, θα είναι όλο και περισσότεροι αυτοί που θα πέφτουν στα «νύχια» της παραπάνω διάταξης.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό από τις πάνω από 7.000 απολύσεις τη μέρα που καταγράφει η «ΕΡΓΑΝΗ» για το 2022: Μια τεράστια μάζα εργατικού δυναμικού που δεν κατοχυρώνει κανένα δικαίωμα, ούτε στην Ασφάλιση ούτε στη σύνταξη ούτε στη σταθερή δουλειά με ΣΣΕ κ.ο.κ.

* * *

Επιπλέον, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι τα λεγόμενα προγράμματα «στήριξης της απασχόλησης», που εδώ και χρόνια έγιναν η επίσημη στρατηγική του ΟΑΕΔ απ’ όλες τις κυβερνήσεις αντί για τη στήριξη των ανέργων, αξιοποιούνται ως προπομπός για το ξήλωμα εργασιακών δικαιωμάτων, ειδικά της μόνιμης και σταθερής δουλειάς.

Ποιος ξεχνάει, για παράδειγμα, τα περιβόητα «προγράμματα απόκτησης εμπειρίας “stage”», τις συμβάσεις δηλαδή ορισμένου χρόνου, με κουτσουρεμένα δικαιώματα; Είναι χαρακτηριστικό ότι στα συγκεκριμένα προγράμματα δεν καταβάλλονταν ασφαλιστικές εισφορές για σύνταξη, ενώ οι αμοιβές ήταν σχεδόν …συμβολικές, αφού στόχος ήταν η απόκτηση εμπειρίας.

Οσα προβλέπονταν για τους συγκεκριμένους «απασχολούμενους», από «εξαίρεση» έγιναν κανονικότητα, έγιναν η χαρά της εργοδοσίας, αφού γενικεύτηκαν για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, ανακαλύπτοντας διαρκώς νέες μορφές για την ένταση της εκμετάλλευσης: Πότε «μαθητευόμενοι», πότε με «υποκατώτατο μισθό», πότε με χαρισμένες στην εργοδοσία τις ασφαλιστικές εισφορές κ.ο.κ.

* * *

Αντίστοιχα προγράμματα, που πάντα πλασάρονται ως εργαλεία αντιμετώπισης της ανεργίας, με κίνητρα για την εργοδοσία, «τρέχουν» διαρκώς, και σήμερα έρχεται και το …κερασάκι των 74 ετών.

Ετσι, εν έτει 2023 γίνεται κανονικότητα για τους εργαζόμενους π.χ. των ΟΤΑ να ανεβαίνουν στο σκαλοπάτι του απορριμματοφόρου μέχρι τα βαθιά γεράματα, να σκαρφαλώνουν στις υπηρεσίες πρασίνου, να λιώνουν στη δουλειά μπας και βγουν κάποια στιγμή στη σύνταξη πριν πεθάνουν. Κι αυτά, σε έναν κλάδο που δεν περνά μήνας χωρίς θανατηφόρο εργατικό «ατύχημα», με θύματα ειδικά συμβασιούχους, εργολαβικούς και εργαζόμενους σε τέτοια προγράμματα που καλούνται στα 65 τους χρόνια να κάνουν για πρώτη φορά τέτοιες επικίνδυνες εργασίες.

* * *

Σήμερα, που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες, που ο πλούτος που παράγεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους φθάνει και περισσεύει για γενική μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, άρθρα όπως το παραπάνω αποτελούν μια ακόμα πρόκληση στην εργατική τάξη.

Σήμερα, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να παλέψουν για να μην πεθαίνουν στο μεροκάματο, για να έχουν αξιοπρεπή ζωή και σύνταξη, στα 60 οι άνδρες και στα 55 οι γυναίκες, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Καμιά ανοχή στη δουλειά μέχρι τον θάνατο!

Αναδημοσίευση από τον Ριζοσπάστη (Τρίτη 26/7/2023)

Φωτογραφία: Aris Oikonomou / SOOC