«Κοιμήσου εσύ, βλαστάρι μου γλυκό…»

“…κι είναι κοντά η μανούλα σου
που δε θ’ αφήσει να ’ρθει η καταχνιά
και τη γαλήνη των ματιών σου να ταράξει…”

«Κοιμήσου εσύ, βλαστάρι μου γλυκό…»

Κοιμήσου εσύ, βλαστάρι μου γλυκό,
κλείσε τα μάτια σου, αχτίδα της ζωής μου
κι είναι κοντά η μανούλα σου
που δε θ’ αφήσει να ’ρθει η καταχνιά
και τη γαλήνη των ματιών σου να ταράξει,
αχτίδα του ήλιου που ’πεσες στη γη,
κοιμήσου και παράγγειλα στην άνοιξη
δυο αγκαλιές τριαντάφυλλα φλογάτα απ’ το περβόλι της,
κοιμήσου και παράγγειλα στον ήλιο
μια ολόχρυση αχτίδα να σου στείλει
φως των ματιών μου, να σου φτιάξω ένα στεφάνι,
να το γυρνάς στη λεωφόρο της αγάπης,
και θα φωνάξω την Ειρήνη να σε μυρώσει
με την ανάσα της τη ζωοδότρα, Ζωή μου.

Δημήτρης Ραβάνης – Ρεντής

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: