Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της Ανθής -Η. Δρίλλια υπό τον τίτλο ”A n k o u” από το εκδοτικό εγχείρημα «Αμείλιχος».
Βγαίνουν από την πίπα σου σαν απ’ το Λύχνο του Αλαδδίνου
“Να, κ’ εκεί, αγάπη μου, εκεί στη γωνιά, κοίταξε την άνοιξη πούρχεται κοίταξε αυτά τα παλικάρια που μάς γνέφουνε με τα δρεπάνια και τα κορίτσια πίσω τους που δένουν σε δεμάτια τις αχτίνες του ήλιου κοίταξε, μάς γνέφουν. Όλα μάς γνέφουν. Καλημέρα…”
“Τα παιδιά τραγουδούν με τη δική μας φωνή τα δικά μας τραγούδια και με τα λόγια εκείνων που εκτελέστηκαν με το κεφαλι ψηλά ή χάθηκαν στις εξορίες και τις φυλακές…”
Μ’ ένα χαμόγελο γαρύφαλλο αναμμένο Που δεν κατάφερε ούτε η εκτέλεση να σβήσει
“Το χέρι που στα φύκια σ’ έχει ρίξει, να το ’κοβα ψηλά μ’ ένα δρεπάνι, ο κόσμος σα μυλόπετρα να τρίξει…”
Σε ένα σπάνιο βίντεο ο Μανόλης Αναγνωστάκης ακούγεται να διαβάζει το ποίημα «Στο παιδί μου» ενώ τον βλέπουμε σε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές…
Νικάει η αγάπη τούτη τη μέρα. Ουρλιάζει η έχθρα φυλακισμένη. Τα μπράτσα κλείνει τ’ αργό σκοτάδι. Η αιωνιότητα τα μπράτσα ανοίγει. Γράφει ένα όνομα μες στη σιωπή.
«Ο Ελυάρ, όσα κι αν χρωστάει στην ιστορία, είναι στεριωμένος στο παρόν…Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν ποιητή απ’ το να τον αγαπάει ο λαός, να τον θεωρεί, να τον νιώθει δικόν του, δίχως ευγνωμοσύνη, απλά και φυσικά δικό του. Να τον αγαπάει…»
“Σε χαιρετούν του Παρισιού, της Βιέννας, της Καντώνας και της Μαδρίτης τα οδοφράγματα, τα λαοματωμένα!…”
