“Ολάνθιστα τραγούδια της φτωχολογιάς πεντάρφανα απομείνατε, τώρα που η φτώχεια ντύθηκε τα ψεύτικα, φανταχτερά της ρούχα και νόμισε πως πλούτισε!”
“Ξετυλίγω την κλωστή λίγο λίγο απ’ το κουβάρι πώς με σέρνει, λες ζητεί στα ουράνια να με πάρει!…”
“Ζητείται χέρι του λαού τον ταμπουρά να ξεκρεμάσει. Αυτόν με τις διακόσιες τις χορδές.”
Όταν ο Καζαντζίδης τραγούδησε Ναζίμ Χικμέτ…
“Χέρια που επανάσταση ξέρουν να τραγουδούν της παρηγόριας προσευχές δε κάθονται να πουν…” Το να «εγκλωβίζεται» ο Ρεμπώ στους «καταραμένους» ποιητές, σίγουρα βολεύει τους εκπροσώπους της τάξης που ο ποιητής πολέμησε με τη δύναμη των στίχων του.
Ταξιδεύοντας στο κάθε σου φιλί Ανατρέπεται η τάξη των πραγμάτων Είμαι Γιάνκης στου Αρθούρου την Αυλή Και Αλίκη εσύ στη Χώρα των Θαυμάτων
“Πόσο μοιάζεις με όλα του κόσμου τα παιδιά. Δεν θα σε συναντήσω όμως τώρα παιδάκι μου καλό, όχι τώρα…”
“Είμαστ’ όλοι πολύ μικροί. Δίχως φίρμα. Μπουλούκια μάς λένε. Άγνωστοι θεατρίνοι. Ένας Μίμης, η Κατινίτσα, κάποια Ίρμα κι άλλοι πολλοί ακόμα θλιμένοι αρλεκίνοι…”
Θνητοί οι πρωταγωνιστές Θεοί εμείς απ’ την πλατεία Και σταυρωμένοι εραστές Κι επαναστάτες με αιτία
“Στην χώρα μου πια δεν γελούν μόνο πουλούν όσα πονούν Ντύσου καλά, ήρθε ο βοριάς κι είναι φονιάς…”
