“Δεν γίνεται να μην ανήκεις πουθενά, γύρω σου γκρεμισμένα σπίτια, ερείπια, προσφυγιά, θάνατος, το μαύρο και το κόκκινο των δαιμόνων στα δείχνει όλα, άνοιξε τα μάτια, δες το δηλητήριο που δίνεις και συ στο στόμα των μικρών παιδιών! “
“Μονάχα από τα γήινα τα δεινά του, λείπει, ακόμα, κάτι, που την αγάπη του εαυτού του θα ξυπνήσει, του λείπει μια γερή κλοτσιά, κατάμουτρα στο στόμα, να θυμηθεί τα δόντια του, να ορμήσει να ξεσκίσει. “
“Θα πάρουμε μαζί ό,τι μας άφησαν: τα παιδικά μας χρόνια με τους ήχους των πυροβόλων την υψωμένη γροθιά εκείνου του μικρού καθώς τον ακρωτηρίαζαν τα κομμένα δέντρα και τα χαλάσματα…”
“Η μνήμη φυλλοροεί, θαμπώνει, βαθύ ποτάμι με αίμα η Παλαιστίνη, μιλάει, φωνάζει, εκεί που εμείς σωπαίνουμε! “
“Ψεύτες, δεν σας ακούω Ακούω μοναχά της λευτεριάς τους ήχους να υψώνονται στον ουρανό στον καθαρό αέρα…”
Αδημοσίευτη ποίηση του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Ένας ολόχρυσος ήλιος με τις ολοφώτεινες αχτίνες του στέλνει τη ζωή στα στρατόπεδα της Νίκης σου και μαζί τους το μελτέμια της Μεσογείου φέρνουν τις φωνές της συμπαράστασης στο δίκιο σου.”
“Κι ως με τον άνεμο θα πάλευε ο καπνός σου κ’ η στάχτη σου θα ράντιζε τον κόσμο, φτερά αητού να κόλλαγαν στις ρόδες σου, του ρήγα αιθέρα αμάξι να γινόσουν και σα ν’ αντίκρυσαν από μακριά κόκκινα λάβαρα ν’ αγρίευαν οι ταύροι σου, να χύνονταν στον κάμπο!”
“Ετοιμάσου, ζαλίστηκαν τα πελάγη κι αλυχτάνε τα σκυλιά του φεγγαριού. Ετοιμάσου! – Να μην είναι η θέση σου κενή στους αγώνες! “
“Λες: Πολύν καιρό έλπιζες. Δε μπορείς άλλο πια να ελπίζεις. Έλπιζες τι; Πως ο αγώνας θαν’ εύκολος;
Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες…”
