“Στις ακρογιαλιές της Ιθάκης μαρμάρωσε το τέλος του ταξιδιού, ακόμα κι η πατούσα μας το νιώθει απάνω στην καυτή την άμμο κι αλλάζει γρήγορα τα βήματα μην τυχόν καεί!…”
“Αυτός ο μαύρος τόπος Θα πρασινίσει κάποτε. … Και μες στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιά Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα…”
“Στην εποχή μας όλοι οι μύθοι ανατρέπονται κι υπάρχει απάντηση για κάθε απορία… Κι είναι σαφές, πως οι αδέκαστοι που έπονται, θα δώσουν βήμα στη ζωή κι ελευθερία!”
“Γη άλλη πατρίδα μου δε δέχομαι ακόμα κι αν με κρέμαγαν από τις φλέβες, μένω εδώ όμηρος της αγάπης για τη μάντρα του σπιτιού μου, …. κι όλα τους τα σταυρώματα δε με συντρίβουν…”
“Κι όταν έρθει η στιγμή, γίνονται αστραπές, αλλάζουνε τον κόσμο και χτίζουν τις υπερούσιες πολιτείες πάνω στη γη!”
“Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια· στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζη με της αντρειάς τα αμάραντα προνόμια…”
“Με λένε Sahar, Mousa, Eyad, Ibrahim, Το όνομά μου το γράφω λίγο ανορθόγραφα στο σώμα μου Μα στα όνειρά μου ξέρω από χρόνια να βάζω υπογραφή…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Τι είπες; Να σωπάσω; Ακούς Φραντς Λιστ, την Ουγγρική Ραψωδία. Όχι, όχι, εγώ ακούω τον καλπασμό που αφήνει πίσω σύννεφο κόκκινο και λευκό…”
“Γύρω απ’ το Πολυτεχνείο πετούν μικροί σταυροί κι ο ήλιος αλλάζει χρώματα…”
