“Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη”
Και στο αλέγρο σάλπισμα των νέων πατρίδων νιώθω να ’ρχεται καταπάνω μου ο αχός από του Μαρξ και του Ένγκελς το τραγούδι· το παίζει ο Λένιν και το λένε οι λαοί.
Κάθε άνιση μάχη που επιζητεί να ξεπληρώσει ένα παλιό και δυσβάσταχτο χρέος, δεν οριοθετείται μήτε από τη ζωή μήτε από το θάνατο…
Το νεαρό της ηλικίας και το «φρέσκο» της ποιητικής φωνής καταγράφονται στην ιδιαίτερη έκφραση της επιθυμίας, ερωτικής και όχι μόνο, που μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπίδοτη, όμως δεν είναι ακυρωμένη, τετελεσμένη ή ανέλπιδη.
Ω, μητέρα!… Γυναίκα μοναδική που γέννησες κάποια αυγή τις δικές μου μέρες, που απελευθέρωσες το φως του ήλιου στα δικά μου μάτια
Και σ’ αυτήν τη Πρωτομαγιά οι στίχοι μου πολυβόλα να γαζώνουν στο σάπιο οικοδόμημα πέτρα να μη μείνει
Δυο ποιήματα που γράφτηκαν για τον Γιάννη Ρίτσο, από τον Οζντεμίρ Ιντζέ, Τούρκο ποιητή, συγγραφέα, δημοσιογράφο και μεταφραστή του ποιητή της Ρωμιοσύνης. Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε σαν σήμερα, την Πρωτομαγιά του 1909, στην Μονεμβασιά.
Ο Αλμπέρτο ρώτησε κάποτε γιατί στοιχίζουν τους ανθρώπους. είπα πως σίγουρα γιατί δεν επέλεξαν μια ιδέα να κυκλοφορεί ελεύθερα. Γι’ αυτό στοιχίζουν τους ανθρώπους, είπε ο Αλμπέρτο. Για να σκοτώνουν έντεκα.
Κι όταν σ’ έστησαν στον τοίχο δε δείλιασες. Έσφιγγες ακόμα μες στα χέρια σου εκείνο το κόκκινο γαρίφαλο του μέλλοντος…
Με αφορμή τα 54 χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος μας προλετάριος ποιητής Φώτης Αγγουλές, δείτε ένα τρυφερό, ζωντανό μουσικό αφιέρωμα στη μνήμη του, από την πατρίδα του τη Χιό.
