Πιστεύω πως είναι αξία τα τρυπημένα παπούτσια μου, κατά την πορεία σε τόπους δύσκολους και ωραίους.
Στις 27 του Μάη 1963, μετά από πέντε μέρες σκληρής και άνισης μάχης με το θάνατο, ο ήρωας Γρηγόρης Λαμπράκης αφήνει την τελευταία του πνοή στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε στη διάρκεια συγκέντρωσης για την ειρήνη.
Σαν σήμερα, στις 19 του Μάη 2008, έφυγε από τη ζωή ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, πολυγραφότατος πεζογράφος, από τους κορυφαίους της μεταπολεμικής γενιάς, μελετητής και μεταφραστής της Ρωσικής Λογοτεχνίας.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι. Εσένα, πόσο θα σου πάρει να καταλάβεις, πως εκείνο το παιδί, ήταν και δικό σου παιδί.
Τη μέρα που θα πέθαινες θα σε απόθετα ολόγυμνη στη γη για να σκορπίσεις άχραντη στο χώμα, για να μπορώ το δέρμα σου να το γεμίζω με φιλιά μέσα στους χίλιους δρόμους, για να σου πλέκω τα μαλλιά σπαρμένα σε όλα τα ποτάμια.
“…Όλο για σένα γράφω και δεν τελειώνω Το σπίτι έγινε κόνισμα απ’ τη μορφή σου…”
Σιγή. Μονάχα μια ανεξήγητη ροπή προς τα μπρος. Μια παρόρμηση που δίνει στο βήμα μου την δύναμη χιλιάδων ποδιών. Στο κράτημά μου χιλιάδων χεριών. Στη φωνή μου χιλιάδων φωνών. Και ξάφνου, εκεί στην άκρη του κενού ένα χέρι. Το χέρι του Συντρόφου.
“Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι…”
Το πρόσωπό της φωτίστηκε και πάλι… Τα μάτια της έλαμψαν από περηφάνια… Όχι, το εγγονάκι της δεν το λένε Θησέα… Κοριτσάκι είναι κι έχει τ’ όνομά της! Ελπίδα τη λένε, Ε λ π ί δ α!…
Από αύριο και για πάντα πάνω σ’ αυτή τη γη εμείς οι άνθρωποι Δεν θα ξέρουμε άλλο βάρος εξόν αυτό της ευτυχίας
