«Συμπαραστεκόμαστε ενεργά στο λαό της Βενεζουέλας και στη νόμιμη κυβέρνησή του, καταδικάζουμε και καταγγέλλουμε τη νέα άγρια επίθεση του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, της ΕΕ και των λακέδων τους –των αντιδραστικών λατινοαμερικανικών κυβερνήσεων του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ)»
Η άγνωστη επιστολή του Καίσαρα Εμμανουήλ προς τον Νίκο Καββαδία, που γράφτηκε μετά την κυκλοφορία του γνωστού ποιήματος του δεύτερου «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ», που μελοποιήθηκε από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.
«…Γεγονός πως φεύγουμε αδικαίωτοι Όμως οι δρόμοι καθόλου δεν τελειώνουν Τα οράματα θα συνεχίσουν την τροχιά τους κι οι εξεγέρσεις αλλεπάλληλες σαν τις εκρήξεις του άστρου της ημέρας αέναα θα ξεσπούν…»
Ένα αφιέρωμα στον βραβευμένο μετά θάνατον ΕΠΟΝίτη Κωνσταντίνο Γιαννόπουλο, ο οποίο το βράδυ πριν την εκτέλεσή, γνωρίζοντας πως η ζωή του θα τερματιστεί στα εικοσιτέσσερά του χρόνια, θα γράψει το τελευταίο γράμμα στους γονείς του και το ποίημα, το «Τελευταίο Τραγούδι». Μια απαγγελία ιδιαιτέρως συγκινητική από τον 14χρονο Κωνσταντίνο Κοντοθάνο, εγγονό του ΕΠΟΝίτη και μετέπειτα διμοιρίτη, του αείμνηστου καπετάν Πέρδικα (Κωνσταντίνου Φράγκου).
“…Οι φίλοι φυτεμένοι σ’ άγονα χώματα μες στον αργό τους θάνατο επιζούνε…”
Στη μνήμη όλων αυτών που χάραξαν με αίμα, αγώνες και θυσία, αετίσιους δρόμους που θα εμπνέουν για πάντα το λαό μας…
Ποίημα που η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου – Χαλβατζή εμπνεύστηκε και έγραψε κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Κούβα, στα πλαίσια της συμμετοχής της στην Διεθνή Μπριγάδα Αλληλεγγύης «Στα βήματα του Τσε», με την ομάδα του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης.
Με την αίσθηση και με τη διορατικότητα που διαθέτει ο ζωγράφος Παναγιώτης (Τάκης) Βαρελάς, κατάφερε να συλλέξει αμύθητους θησαυρούς στην ψυχή και στο πνεύμα του. Κι όσο περνά ο καιρός η τέχνη κι δύναμη της ψυχής του ωριμάζουν κι ισχυροποιούνται κι αναδύουν καινούρια μηνύματα κι η προφητική φωνή του γίνεται σάλαγος και κραυγή για ν’ ακουστεί ως εκεί που θρηνούν των ανθρώπων τα όνειρα.
…”Πώς να μιλήσω περιττά Την ώρα που η σιωπή γύρω μας Τα καταγράφει όλα Με τόση σύνεση…”
Ο Καμίλο δεν λογάριαζε τον κίνδυνο, έπαιζε μαζί του, τον προκαλούσε, τον έλκυε και τον χειριζόταν. Για την αντάρτικη νοοτροπία του δεν μπορούσε ένα σύννεφο ν’ αλλάξει πορεία σε μια χαραγμένη γραμμή. (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ο Ανταρτοπόλεμος)
