Τέσσερα ποιήματα του Αλέκου Παναγούλη που γράφτηκαν στην απομόνωση.
Το μισογκρεμισμένο από τη μάχη σπίτι ονομάστηκε «Κάστρο του Υμηττού» και η ηρωική θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών ενέπνευσε την ποιήτρια της Εθνικής μας Αντίστασης Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, δέκα μέρες μετά τη θυσία τους, να γράψει το παρακάτω ποίημα…
Από το ένα μέρος η κουρασμένη σκέψη που όλα τα ξέρει μάταια κι ανώφελα, κι από το άλλο η ευαίσθητη ψυχή που είδε το φριχτό θέαμα της ζωής και δεν μπορεί να βαστάξει κ’ έσπασε. Δεν έσπασε ολότελα, λύγισε…
Μιά χαρά σαν αυτή που γειτονεύει με τις Κυριακές.
«…Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν. Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής. Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν…»
Ένα λουλούδι άνθισε στη δροσεράδα του κήπου μου κι ανήγγειλε τον εξάγγελο της εξεγερμένης νιότης σου.
Ο Αλέξανδρος Μάτσας δεν είναι από τους ευρύτερα γνωστούς ποιητές. Το έργο του παραγνωρισμένο και άδικα υποτιμημένο όπως και τόσων άλλων. «Είναι ο ποιητής που όχι με ηχηρό, αλλά με βαθειά αισθαντικό τρόπο αποτύπωσε καίριες στιγμές από την σύγχρονή μας ιστορία: ως παθιασμένος εραστής της.»
Εκείνο το «πρώην» κόκκινος είναι μέγιστος τίτλος για να ανέλθεις στα ανώτερα των αστικών αξιωμάτων.
«…Όχι, αυτός ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος, ποτέ πια δε θα γίνει δικός σου. Δε σε πρόδωσε εκείνος, είναι τα μάτια σου που τον έχουν προδώσει…»
Ένα αγοράκι τόσο δα στον μπαμπά του πάει. “Τι είν’ καλό και τι κακό;” το μικρό ρωτάει.
