Φρίκη! Εκεί ήτο έν μικρόν καφενείον και εκεί εκάθητο. Η πρώτη εντύπωσίς μου ήτο ως μία ζάλη και ενόμιζα ότι ήθελα να πέσω. Ακούμπησα εις έν παράπηγμα και τον εκοίταξα πάλιν. Τα ίδια μαύρα ρούχα, το ίδιο ψάθινο καπέλλο, η ιδία φυσιογνωμία, το ίδιο βλέμμα. Και με παρετήρει ασκαρδαμυκτεί…
Το διαχρονικής αξίας και πάντα επίκαιρο μυθιστόρημα του Κώστα Μπόση, «…και το τρένο τραβούσε για τα ξεχερσώματα», αποτελεί μια εξαιρετική πρόταση για διάβασμα – μελέτη του σοσιαλισμού μέσα από τη λογοτεχνία.
Όσο για τις τερατώδεις αδικίες της οικονομικής σας οργάνωσης, όσο για τις ανάγκες των εργατών, όσο για το οικονομικό σπαθί που αντικατέστησε το σπαθί του αριστοκράτη, δε λέτε λέξη. Το σοσιαλισμό, τον καταπνίγετε και τον αρνείστε. Σε αυτό το σημείο, συμφωνείτε και ταυτίζεστε πλήρως, δεξιοί κι αριστεροί, συντηρητικοί και δημοκρατικοί.
Το σπορ αυτό δεν αφορά μόνο τις «γυναικούλες» σαν αυτές του Γκαβιράτε, που πρωταγωνιστούν στο διήγημα του Ροντάρι, αλλά γενικά τους ανθρώπους μιας κοινωνίας, ασχέτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης και «μορφωτικού» επιπέδου. Μάλιστα, θα έλεγα ότι χαρακτηρίζει όχι μόνο και όχι τόσο τις γυναίκες αλλά περισσότερο τους άντρες…
Μια μέρα δεν ήρθε… και το προσέξαμε. Ούτε την ακόλουθη… κι αναρωτηθήκαμε. Την τρίτη ρωτήσαμε; «Γιατί; μην ήταν άρρωστος;». «Μπορεί… Τα σκυλιά κρύβουνται όταν είναι άρρωστα…».
Αναμετράς τον εαυτό σου, αν μπορέσεις σαν έρθει η ώρα ν’ απλώσεις αντρίκια το χέρι, να χαιρετήσεις το χάρο, να σύρεις μαζί του την τελευταία στροφή. Δε γνωρίζεις ακόμα πως στο μονοπάτι της ζωής ο Χάρος κι ο Έρωτας βαδίζουν αντάμα. Πως τούτη η διαλεχτική, όλο αντιφάσεις, μπολιάζει και συντηρεί τη ζωή…
Στο βιβλίο που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τον «Ίκαρο» και την επιμέλεια του οποίου υπογράφει η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, περιλαμβάνονται 130 επιλεγμένα αποσπάσματα πεζού λόγου του Νομπελίστα ποιητή, που «διαμορφώνουν μιαν άλλου είδους πατριδογνωσία»
Τι πανούργο πλάσμα που είναι η γυναίκα! Τώρα μόλις κατάλαβα τι θα πει γυναίκα. Μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε μάθει με ποιον είναι ερωτευμένη. Εγώ πρώτος το ανακάλυψα. Η γυναίκα είναι ερωτευμένη με το διάβολο!
Χαμογελάει ο αδερφός ο καπνισμένος. Και δεν έχει ανάγκη να μάθει την κορασιά, πώς πιάνουν το ντουφέκι. Ο πόλεμος βαστούσε πάντα. Με χέρι σταθερό γιόμιζε κείνη και σημάδευε. Κι ο αδερφός της παραπέρα έτρωγε ήσυχος και μοναχά την πείνα του άκουγε τη θεριεμένη μέσα του…
Κλαρίνο, βιολί, ντέφι και τουμπελέκι ήρθαν μέσα στον κύκλο δυναμώνοντας το παίξιμο. Κι εκεί που ο ρυθμός γίνεται γρήγορος και κάνει αμέσως γύρισμα να ανέβει — τρεις πυροβολισμοί.
