“…όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος, σαν τίποτα να μην είχε γίνει σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω από τα κεφάλια μας.”
Τη ζωή δοξάζω για όσα μου έχει δώσει. (Μετάφραση στα μέτρα της μελωδίας). Εχθρέ μεγάλε του βατόμουρου / Χορεύτρια του διάφανου νερού / Δέντρο γεμάτο με πουλιά τραγουδιστές. […] Είσαι κατηγορούμενη για τούτο και για τ’ άλλο / Σε ξέρω εγώ και λέω το ποια είσαι / Ω, αρνάκι εσύ που ντύθηκες σαν λύκος!
“Μην μ’ εμποδίσεις με τη στοργή σου να σκεπάσω του παλιού κόσμου τη νέα πληγή τον άνθρωπο να μην ξεχάσω.”
Η πέτρα, βέβαια, που δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια, ποτέ δεν έπαψε, κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της, ακόμη και τώρα που βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου…
Δυο τραγούδια της Ζωής Καραπατάκη
“Εμείς, που παλέψαμε τυφώνες εκμετάλλευσης και αδικίας και στρατιές δολοφόνων, θα τους κάνουμε δικούς μας φίλους, γιατί εμείς έχουμε στήθη γεμάτα αγάπη για τον διωγμένο απ’ τις χαρές της ζωής…”
“Δεν έχω άλλα λουλούδια να σου φέρω, τα καταβρόχθισαν οι άγριες μέλισσες, τα σπαταλήσαμε στις χιλιάδες κηδείες…”
Στη σκηνή τα τακούνια χτυπάει, Αντηχούνε και γλείφουν σαν φίδια, Λες και πάνω σ’ αυτά τα σανίδια Έχει στρώσει καρδιές και πατάει.
“Βιαστές με γραβάτες, Τρομοκράτες με μικρόφωνα, Μαριονέτες με μπλε φιογκάκια, (…) Παραδίδουν μια σειρά εντατικών μαθημάτων με τίτλο «Πώς να ξεχάσετε να ζείτε εύκολα και αποτελεσματικά»…”
Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος πεζογράφος και ποιητής, συγγραφέας πολλών και πολυδιαβασμένων βιβλίων, Μενέλαος Λουντέμης. Διώχτηκε σκληρά για τις ιδέες του, φυλακίστηκε, εξορίστηκε για χρόνια και γνώρισε την αναγκαστική πολιτική προσφυγιά.
