Αχ πότε πια θα τελειώση αυτός ο πόλεμος. Δυό χρόνια λείπεις από το σπίτι σου. Κάθε μέρα που ανοίγω το παράθυρο κυττάζω το δρόμο…Η πατρίδα κ’ η πατρίδα. Όλο η πατρίδα. Μα η γυναίκα, το παιδί; Λοιπόν να ρθης. Είνε καιρός να κάνετε ειρήνη. Τι καταλαβαίνετε πια, δε βαρεθήκατε;
“Θέλει τόλμη θέλει θάρρος να τα βρεις με τη ζωή για ν’ ανάψει ένας φάρος να φωτίσει την ακτή”
Η «άγνωστη» πρώτη επίσκεψη του σπουδαίου Γάλλου κομμουνιστή ποιητή στην Ελλάδα, τον Μάη του 1946, πριν περιδιαβεί στις λεύτερες βουνοκορφές του Γράμμου και του Βίτσι, και παρασημοφορηθεί από την ΙΧ Μεραρχία του ΔΣΕ, τρία χρόνια αργότερα.
Υστερικό θηλυκό στο μπουρδέλο ουρλιάζει «Ποιος με γκάστρωσε πάλι!», οδύρεται κλαίει Κι ένας γιατρός στο παραβάν του την μπάζει «Συμβουλή μου, μακριά απ’ τ’ αγόρια!», της λέει
Πεζογράφος, παιδαγωγός και αγωνίστρια, η Έλλη Αλεξίου έζησε περίπου έναν αιώνα, πάντα κοντά στον άνθρωπο και στα παιδιά που λάτρευε. Τα βιβλία της ένας θησαυρός όπου κυριαρχούν η αλήθεια, ο αγώνας για δίκαιη μεταχείριση, το δικαίωμα της ζωής, όλα αυτά δηλαδή που σημάδεψαν την πορεία της και την ώθησαν στον κομμουνισμό.
(20 Ιουλίου 1914, Παλιοζωγλόπι Καρδίτσας – 22 Μαΐου 2005, Αθήνα)
“…Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία, τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος είναι η ειρήνη…”
“Για ένα παγωτό χωνάκι, κρέμα, βανίλια ή σοκολάτα, αφήναμε το φτωχό μας χαρτζιλίκι στον πάγκο. Μετά με τη γλυκιά τη γεύση στο στόμα και τη χαρά της πρώτης δοκιμής το νιώθαμε το καλοκαίρι δε θ’ αργούσε.”
Μια ολόχρυση δίνη μπροστά της Γύρω μου όλα τρελά στροβιλίζουν.
Ένα ποίημα κι ένα τραγούδι σε στίχους του Γιώργου Δ. Μπίμη
