Ωραίο κόλπο σερ. Έχουμε τόσους να ψωμολυσσούν και τα προιόντα σου στα ράφια να ξεμένουν είναι κρίμα. Ωραία τακτική του μακρινού ʻ51! Μεταπολεμικιά.
«Σε αυτές τις οδυνηρές, αλλά και νικηφόρες στιγμές που περνάνε οι λαοί της Αμερικής, το ποίημά μου για τον Μπολιβάρ, με μικρές αλλαγές, μπορεί να ειπωθεί ότι απευθύνεται στον Φιντέλ Κάστρο, επειδή στους αγώνες για την ελευθερία, κάθε φορά αναδύεται η μοίρα ενός ανθρώπου, που με το μεγαλειώδες πνεύμα του θα δώσει σιγουριά στην ιστορία των λαών μας».
Είναι αδύνατη η επικράτηση του σοσιαλισμού; Αφού υποστηρίξατε τι είναι αδύνατον να συμβεί, αφήστε με να σας αποδείξω τι είναι αναπόφευκτο. Θα σας αναπτύξω το αναπόφευκτο της πτώσης του καπιταλιστικού συστήματος και θα σας αποδείξω με αριθμούς τα αίτια της πτώσης του.
Ο Άλκης Αλκαίος δεν έβγαινε απ’ το σπίτι για κοινωνικές εκδηλώσεις, δεν πήγαινε σε συναυλίες και μουσικές σκηνές, στον Τύπο δεν έχουν δημοσιευτεί πάνω από τρεις ή τέσσερις φωτογραφίες του και υπάρχει μία και μοναδική τηλεοπτική συνέντευξη.
Πέντε ποιήματα πέντε διαφορετικών δημιουργών που αποτυπώνουν ενδεικτικές ψηφίδες της σοβιετικής ποίησης.
Όταν πέθανε ο Χρόνης Μίσσιος, πολλοί είχαν αντιδράσει με τη σχετική αναφορά του Ριζοσπάστη, όπου μεταξύ άλλων σημειωνόταν πως “με το έργο του στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης”. Κάποιοι αντέδρασαν με το περιεχόμενο, άλλοι θεώρησαν άστοχη τη χρονική συγκυρία, λίγοι όμως έμειναν στην ουσία.
Στις 21 του Νοέμβρη 1998 έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Πολέμησε τους χιτλερικούς καταχτητές από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ. Πιάστηκε από συνεργάτες των Γερμανών που τον παρέδωσαν στην Γκεστάπο. Βασανίστηκε άγρια και τον έκλεισαν στις φυλακές Χατζηκώστα. Ήταν παρών στο Δεκέμβρη του ΄44.
Για τα παιδιά, για την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού σήμερα, και για κάθε μέρα.
Με μία απορία ξύπναγε και κοιμόταν: Μα γιατί δεν αλλάζει κάτι; Γιατί δεν έρχεται κάτι καλύτερο, γιατί η κοινωνία αυτή χειροτερεύει;
Ο Δημήτρης Γκόγκος – Μπαγιαντέρας, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του ρεμπέτικου, που δεν τον άγγιξε η βρωμιά του υπόκοσμου και δεν τον θάμπωσαν τα φώτα του πάλκου. Ένας αγωνιστής που υπηρέτησε τα υψηλότερα ιδανικά και τον χαρακτήριζε η αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο.
