Κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγε η Καμπάνα. Γιατί καθένας άκουγε τη δική του σκέψη. Κ’ ύστερα γυρίσανε όλοι στα σπίτια τους με την φανφάρα, που έπαιζε χαρούμενα κομμάτια. Εκεί στο σπίτι τους ανάμενε ζεστό φαγί και ζεστή αγκαλιά. Κ’ είτανε όλοι τους βαθιά περήφανοι με την ιδέα, πως έχουνε την πιο κ α ι ν ο ύ ρ ι α και την πιο μ ε γ ά λ η Καμπάνα σ’ όλη τη Γης.

Η απόδοση ριζοσπαστικών αντιλήψεων στην Ώστεν έχει να κάνει περισσότερο με σύγχρονα άγχη σχετικά με την οικειοποίηση της κληρονομιάς της από Τόρηδες πολιτικούς, μεταξύ των οποίων και η ίδια η Τερέζα Μέι. Στην ΕΣΣΔ η εκδοτική έκρηξη των βιβλίων της συμπίπτει με την περίοδο της γκλάσνοστ και της περεστρόικα, ενώ γνώρισε νέα ύψη μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση από το 1991.

Στις 16 του Δεκέμβρη 1974 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Βάρναλης. Ένας άλλος μεγάλος μας, ο Τάσος Λειβαδίτης, γράφει για τον Βάρναλη, με αφορμή την κυκλοφορία της ποιητικής του συλλογής «Ελεύθερος Κόσμος».

“…Έχεις χρέος να μισείς αν το μίσος σου
το σκοτάδι της νύχτας σκορπίζει
να μισείς όποιον κλείνει τα μάτια σου
να μη βλέπεις το φως που ροδίζει…”

Ο Μποστ υπήρξε αναμφίβολα ανάμεσα στους σημαντικότερους πολιτικούς γελοιογράφους του αιώνα που μας πέρασε. Τόσο η αισθητική αξία των σκίτσων και των πινάκων του, όσο και ο χιουμοριστικός, προοδευτικός και συνάμα αιχμηρός λόγος των γελοιογραφιών, χρονογραφημάτων και θεατρικών του έργων, τον κατέστησαν από τους δημοφιλέστερους και ευρύτερα αναγνωρίσιμους εκπροσώπους τους τέχνης του.

…Ύφανε η νύχτα της ομίχλης πέπλα και, πριν φύγει,
σκέπασε τα Καλάβρυτα με σάβανο θολό, πηχτό.
Με κρύες γάζες τύλιξε των σκλάβων τις καρδιές,
πικρή στη γέψη στέγνωσε τη γλώσσα,
της αναπνιάς πλοκάμια, μάργωσε τα στήθη…

Νιώθω σα νάχω φοβερές πληγές, όταν βλέπω πως ο κάμπος μου μένει χέρσος. Πόσα χωράφια τότε δεν έδωσαν καρπό εξαιτίας του πολέμου! Ο πιο θανάσιμος εχτρός μου είναι εκείνος, που ξαπολνά τον πόλεμο.

Τα Τοπόλιανα είναι ένα όμορφο ορεινό χωριό της Ευρυτανίας, παραδοσιακά γνωστό για τους χωρατατζήδες κατοίκους του και τις φάρσες που σκάρωναν (και σκαρώνουν) μεταξύ τους, αλλά και …στους μουσαφιραίους. Σε μια τέτοια αθώα φάρσα «πρωταγωνιστεί» και ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης.

Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε;

Δυο υπέροχα ποιήματα – τραγούδια του Γ. Δροσίνη, μελοποιημένα από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μιχάλη Κουμπιό