“Έτσι είναι… Κάθε πράγμα έχει τέλος… Κάποτε φτάνει ο κόμπος στο χτένι…” – Άγνωστο διήγημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη
Σαν σήμερα, 16 Δεκέμβρη, πριν από 46 χρόνια «έφυγε» ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης, αφήνοντας όμως άσβεστο πίσω του το φως που πάντα καίει…
Η Λευκή Πανούκλα δεν περιορίζεται πια στους δυστυχισμένους του κόσμου αυτού. Κάνει ό,τι έκανε και πριν από εκατό χρόνια. Αιωρείται σαν μολυσμένο σύννεφο πάνω από τον ορίζοντα της Δύσης, έστω κι αν ακόμα τα θύματά της είναι μόνο οι φτωχοί.
Δυστυχώς θα πεθάνουμε νωρίς Δίχως να γευτούμε την ελπίδα Ούτε καν να να χαζέψουμε από μακριά τα όνειρα Ήταν ακριβά και μας τα πήραν
«Ο Ελυάρ, όσα κι αν χρωστάει στην ιστορία, είναι στεριωμένος στο παρόν…Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν ποιητή απ’ το να τον αγαπάει ο λαός, να τον θεωρεί, να τον νιώθει δικόν του, δίχως ευγνωμοσύνη, απλά και φυσικά δικό του. Να τον αγαπάει…»
“Σε χαιρετούν του Παρισιού, της Βιέννας, της Καντώνας και της Μαδρίτης τα οδοφράγματα, τα λαοματωμένα!…”
Καμαρώστε τους, πιο κτήνη τώρα απ’ ό,τι τα σκυλιά και οι μύγες, να χάνονται, κρύβοντας προσεκτικά, για να μην τους δουν οι άλλοι, τη μοναχική τους απόλαυση, κι ίσως να λένε με το νου τους πως η ευτυχία είναι έγκλημα και η ηδονή ντροπή!
Είσαι μάνα κι έχεις δίκιο να με ρωτήσεις…δεν είμαστε μείς που θελήσαμε τον πόλεμο, δεν τον αρχίσαμε εμείς…πρέπει να δώσουμε το αίμα μας, τη ζωή μας, για να συντρίψουμε, για να εξοντώσουμε αυτό το τέρας. Αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε δεν θα είμαστε άξιοι να φέρουμε το όνομα Άνθρωπος…
– Όχι πυρ, γυνή και θάλασσα… αλλά ζέστη, εργάτες και κομμουνισμός, να οι μεγάλοι εχθροί αυτών των… αδυνάτων πλασμάτων…
Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Άλκης Αλκαίος, ο ποιητής «που υποδυόταν τον στιχουργό και άλλαξε τη ρότα του μεταπολιτευτικού τραγουδιού»
