Αφήσαμε πίσω μας το ζεστό κουφάρι, που το κλοτσοκυλούσαν ακόμα, και τραβήξαμε για τον Κασαμπά. Εκεί ήταν όλα στάχτη. Σε μια μάντρα μάς βάλανε. Από κει βλέπαμε να περνούν άλλους αιχμαλώτους, κι ακούοντας από μακριά τα μαρτύριά τους, δοξάζαμε το Θεό.
“Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί…”
Ο Στρατής Δούκας είχε μια παρόμοια τύχη με τον Βάρναλη. Η επίσημη αναγνώριση ήρθε αργά. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στη Μακεδονία και τη Μικρασία, όπου και τραυματίστηκε. Το κράτος θα του δώσει στρατιωτική σύνταξη, εκείνος όμως την αποποιήθηκε.
Η μοναξιά με οδηγεί από κατώφλι σε κατώφλι, το φωτεινό σούρουπο της φωτιάς. Έχω συντρόφους. Δόξα τω θεώ, έχω συντρόφους!
25 Νοεμβρίου 2016, στις 10:29 μμ, στην Αβάνα, ο Φιντέλ, σε ηλικία 90 ετών, έχει δώσει πλέον τη μία του ζωή, αφήνοντας παρακαταθήκη στον Κουβανικό λαό τις υπόλοιπες έξι!
“Στις εξομολογήσεις της έλυνε την εσωτερική πανοπλία της ευαισθησίας της και σαν θεότητα μου εξιστορούσε στιγμιότυπα της ζωής της και τα πάθη της. Μιλούσε με έναν τρόπο περήφανο, φυσικό, χωρίς ίχνος συναισθηματολογίας ή μελοδραματισμού…”
Είναι σύνθημα στα πανό μας. Είναι τραγούδι στα χείλη μας… Ήταν ένας ποιητής «που υποδυόταν τον στιχουργό και άλλαξε τη ρότα του μεταπολιτευτικού τραγουδιού», έλεγε χαρακτηριστικά ο Θάνος Μικρούτσικος, ο οποίος τον «ανακάλυψε» στιχουργικά και έχει μελοποιήσει δεκάδες τραγούδια του.
«Εδώ είναι ένας δρόμος για να πλησιάσει η ποίηση μέσω της μουσικής εκείνους τους ανθρώπους που δεν θα τους πλησίαζε ίσως ποτέ».
“Στο ψέμα σας δε θέλω πια να μείνω, να στέργω, να κοπιάζω, να πεινάω, να ζω μέσα στο πένθος και στο θρήνο κι ένα θεό νεκρό να προσκυνάω…”
“Στο σύντροφο Σταύρο Λίτσα, που έφυγε πολύ νωρίς και που μια φράση του στην Τομεακή μας Συνδιάσκεψη γέννησε αυτό το ποίημα.”
