“Παγωμένο το φεγγάρι του χειμώνα σβήνει κι από τα σύννεφα ψηλά τα μάτια των παιδιών μας κοιτάζουνε, άγρια, τρελά και διψασμένα ζητάνε δικαιοσύνη…”
“Στην άγια χάρη πώς λυγά η θέληση κι η μνήμη, θεριό που κύλησε γοργά στον θόλο και στην μήνι και ο αρχαίος λογισμός κι ο θυρεός, σκοτάδι, σαν κύλησε στον Άδη το μαύρο το νερό..”
“…και προσπαθούσαν κάθε βράδυ να ξεθωριάσουν την δική μας οργή και για τους άλλους παρόμοιους. – Τώρα που θα βουλιάξουμε μου λέτε και μένα ποιος φταίει;”
“Πάνω στις ράγες χαιρέκακες Σίβυλλες προλέγουν ανάκουστους θρήνους. Θάβουν τη ζωή κάτω απ’ τις ερπύστριες προεξοφλώντας τη λήθη…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Είναι η ώρα που κυλάει μέσα στις φλέβες μας το αίμα όλων των αγαπημένων μας νεκρών…”
“Μια μέρα του χειμώνα απ’ τη ζωή μου ήταν ή μήπως κάποια κι απ’ την δική σου του χιονιά;”
“Ω τιτάνιε Κρητικέ λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη Τ’ αριστουργήματά σου συναρπαστικά Φύλλα διαμαντένια στο παγκόσμιο δεντράκι Μας έχουν σκλαβώσει πλέρια την καρδιά…”
“Γιατί η ανελέητη ζωή, πολύ μας χτύπησε με τη σκληρή γροθιά της πάνω στο πεινασμένο μας το στόμα. Γι’ αυτό μιλάμε άγρια και στυφά.”
Ο Νίκος Καββαδίας δεν είναι απλώς ο ποιητής της θάλασσας και των ναυτικών. Μιλάει για τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, προτρέπει να κάνεις το “αδύνατο” δυνατό
