“…και μεις θα την ποτίζουμε σταγόνα σταγόνα, ωσότου να θεριέψει και να τυλίξει τ άναρθρα γρυλίσματα τριγύρω, ωσότου ν ανθίσει και να στεγνώσει η τόση λάσπη…”
“Να μην ξεχάσουμε τα παιδιά που μας κοιτάζουνε από τις άγνωστες περιοχές του παραδείσου, με το έντιμο αίμα τους να ζητάει εκδίκηση! “
“Κανέναν δεν πνίξατε φονιάδες Εσείς με το μίσος σας Θα βυθιστείτε μες την ιστορία μας Σαν ανατριχίλα εγκλήματος…”
“Ένα περφόρμανς αφιερωμένο όχι μόνο στη γιαγιά μου Γεωργία, αλλά σε όλα τα θύματα του κόβιντ και στους αγαπημένους αυτών.”
“Τα Σάββατα πρωί πρωί στη λαϊκή, κόκκινα μήλα, πράσινα μαρούλια και σέλινα με τα μαλλιά λυμένα. Η φύση, μπόλικη και χύμα, της διδάσκει πως δεν πεθαίνουνε τα μήλα από λύπη…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποίημα μιας εργαζόμενης, εμπνευσμένο από την εμπειρία της σε σύγχρονα εταιρικά περιβάλλοντα…
“Εδώ στη στυγνή πραγματικότητα κάτι μεγάλο γίνεται Θάρρος και ονόματα κεντημένα στην πάλη είναι…”
“Αχ λαγουτιέρη μου που παίζεις το λαγούτο σου στις στράτες, μήπως τον είδες πάλι μοναχό να τριγυρνά στους δρόμους με τις λαμπάδες τις λευκές και ευωδιαστό το μοσχολίβανο στα χέρια;…”
«Για τι είμαι έτοιμος να πεθάνω, σε αυτήν την ξεπλυμένη από τη βροχή γη στα περίχωρα της Μόσχας; Εγώ, ένας γιος των μακρινών στεπών, ένας γιος του Καζακστάν, ένας Ασιάτης, γιατί βρέθηκα να πολεμώ εδώ για τη Μόσχα, υπερασπιζόμενος αυτή τη γη όπου ο πατέρας, ο παππούς και ο προπάππους μου δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους;»
