“…Λυπήθηκαν οι εικοσιεφτά, οι εικοσιεννιά, για τον πνιγμό εκατοντάκις εικοσιδυό. Κι ύστερα… γέμισαν τα κρυστάλλινα ποτήρια με κόκκινο κρασί ξηρό.”
“Ένα φεγγάρι κόκκινο, σα να σταλάζει αίμα Από αόρατες πληγές στη θάλασσα να τρέξουν, Νομίζουν πως θα γιατρευτούν, αλλά αυτό είναι ψέμα, Γιατί μαχαίρια άμα βρουν, πάλι μ’ αυτά θα παίξουν…”
Έγκλημα διαρκείας! Οι φωτιές είναι εθνικές τραγωδίες! Το κράτος άδειο κουφάρι με μηδέν συναίσθημα. Ανικανότητα, ασυνειδησία, εγκληματική ηλιθιότητα;
“Απ’ το νερό του ποταμού, Που κατατρόπωσε το βουνό Και βρήκε δρόμο να βγει στη θάλασσα…”
“Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα και άλλα σπαθιά θα δεις πλάι στο δικό σου ν’ ανοίγουν τον δρόμο…”
Στίχοι του Ευρυτάνα Ιχνηλάτη προς τιμήν του Πρωτοκαπετάνιου της Αντίστασης…
“Οι ιδέες να γεννιούνται με ρυτίδες, Τις ξερνάνε έγχρωμες τηλεοράσεις. Μακιγιάρονται οι κάλπικες ελπίδες, Χωρίς έλεος σου λένε ν’ αγοράσεις.”
“Θέλει τόλμη θέλει θάρρος να τα βρεις με τη ζωή για ν’ ανάψει ένας φάρος να φωτίσει την ακτή”
“…ποτέ σου μη κοιτάς αποσπερίτη στα όνειρα να ψάχνεις τα γραμμένα…”
“…αυτά τα δάκρυα, που αστείρευτα πια κυλάν στα πάθη των λαών και στην καμένη γη…”
