“…αν δεν τρέξεις αν δεν ματώσεις μη περιμένεις επανάσταση να δεις.”
Έτσι τράβαγε μαζί με τους χίτες κι ο Λιαμης. Τον είχαν κάτι σαν κλητήρα ας πούμε και του έβγαζαν και το κατιτίς του από το πλιάτσικο που κάναν στις επιδρομές τους. Μαζί στον αγώνα, για να μη του πάρουν το καλύβι οι κουκουέδες!
“Τα κορμιά μας, σαν κτήρια ετοιμόρροπα κουρασμένα από τους ανθρώπους που αφήσαμε να τα κατοικήσουν…”
“Του αγώνα οι φωνές, όταν γίνουνε πολλές, αδικίες θα γκρεμίσουν και το δίκιο θα το χτίσουν.”
“Γεμίζουμε με χρωματιστές πινελιές τη ζωής μας… Αντάμα το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, με το κόκκινο της φωτιάς και της επανάστασης…”
Περιμένω και ελπίζω στην αναγέννηση της ανθρωπιάς. Αν υπήρξε ποτέ.
“…Λυπήθηκαν οι εικοσιεφτά, οι εικοσιεννιά, για τον πνιγμό εκατοντάκις εικοσιδυό. Κι ύστερα… γέμισαν τα κρυστάλλινα ποτήρια με κόκκινο κρασί ξηρό.”
“Ένα φεγγάρι κόκκινο, σα να σταλάζει αίμα Από αόρατες πληγές στη θάλασσα να τρέξουν, Νομίζουν πως θα γιατρευτούν, αλλά αυτό είναι ψέμα, Γιατί μαχαίρια άμα βρουν, πάλι μ’ αυτά θα παίξουν…”
Έγκλημα διαρκείας! Οι φωτιές είναι εθνικές τραγωδίες! Το κράτος άδειο κουφάρι με μηδέν συναίσθημα. Ανικανότητα, ασυνειδησία, εγκληματική ηλιθιότητα;
“Απ’ το νερό του ποταμού, Που κατατρόπωσε το βουνό Και βρήκε δρόμο να βγει στη θάλασσα…”
