“Οι καινούργιες χρονιές του άγνωστου η ανατριχίλα και των αγώνων των λαών η πολύτιμη σκυτάλη ακούς φωτιά;” Κι εκείνη άναβε περισσότερο.
Δυο τραγούδια της Ζωής Καραπατάκη
“Καταμεσής στο πέλαγο χλόμιασε η αγωνία. Σε κάποια όχθη αντικρινή λιάζεται επισφαλής προορισμός. Ξεμαλλιασμένη η ελπίδα αρπάχτηκε στις βυθισμένες άγκυρες…”
“…δεν χωράμε στα ακριβά τραπέζια των περιστάσεών σας. Δεν χωράμε στα πανηγύρια του μικροαστισμού σας. Και ούτε θέλουμε να χωράμε…”
“Δεν αλλάξανε λοιπόν τα δεδομένα Κι ο αφέντης στο κεφάλι μου να σκύβει, Να ρουφάει τη ζωή απ’ τη ζωή μου Κι ολοένα το κορμάκι μου να στύβει…”
“…Αντέχω τους κατατρεγμούς, μα και τα μοιρολόγια. Αγάπησα παράφορα τον κόσμο της ανάγκης. Αφιέρωσα τη νιότη μου στου έρωτα τη ζάλη…”
“Πτωχή, πλην τίμια Ελλάς Τα συλλογιέσαι και γελάς Είσαι το θύμα…”
“Γιορτές πλησιάζουν! Παντού ηχούνε μουσικές Φωταγωγία. Σε κάποιους μοιάζουν Μέρες με πόνο της ψυχής Κι υποκρισία…”
“Κι αν η παρτίδα δύσκολη κι όλο πηγαίνω πάσο, Πάντοτε θα τραβάω μπροστά και ας γυρίζω πίσω…”
Να ”εκτελέσουμε” τον παλιό κόσμο…. Να ξαναφτιάξουμε την πλάση. Ιδού το πρόβλημα… Μην ξεφεύγετε άνθρωποι.
