Στον ακροδεξιό υπόνομο, πάντα σαν κατσαρίδες μας έβλεπαν…

Την ώρα που η κυβέρνηση έστηνε με αύρες, ξύλο και χημικά μια μικρή “Αναπαράσταση” της χούντας και της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου -χωρίς καν να υπάρχει κάποια εξέγερση να καταστείλει…

…κάποια διαμάντια του κυβερνητικού λόχου των αρίστων, όπως ο Μπογδάνος και η Λατινοπούλου, ήταν δυσαρεστημένοι από την ηπιότητα της ΕΛ.ΑΣ. και του Χρυσοχοΐδη, ζητώντας τον λόγο γιατί διαδήλωσαν “ανενόχλητοι” οι κομμουνιστές έξω από την πρεσβεία και χάλασαν τη βιτρίνα του δόγματος “νόμος και τάξη”. Είδατε τι ψυχούλα είναι ο Χρυσοχοΐδης;

Παράλληλα, κάποιοι αστικοί γόνοι, όπως η Αλεξία Έβερτ, έδειχναν το γνήσιο ταξικό τους μίσος για την κόκκινη πλέμπα, κατατάσσοντάς μας στο ζωικό βασίλειο: κατσαρίδες και τρωκτικά. (Και είναι θέμα χρόνου να βγει μια σύγχρονη Αντουανέτα της τάξης τους να μας πει:  υπαν δενάρχουν ΜΕΘ, γιατί δεν πάτε σε μια ιδιωτική κλινική;)

Για να την “διορθώσει” η -βρωμερή και χρήσιμη σαν κοπριά που ετοιμάζει το έδαφος- τσόντα του συστήματος, Θάνος Τζήμερος, λέγοντας πως η παρομοίωση αυτή αδικεί τα ζώα. Αν δεν ξέρει από τρωκτικά ο Θάνος, τότε ποιος;

Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, έτσι μας έβλεπαν πάντα.

Όπως έβλεπε, σαν μυρμήγκια, ο παππούς Έβερτ τον κόσμο στα Δεκεμβριανά κι έδινε εντολή για πυρ στο ψαχνό, λες και είχε βγει κυνήγι.

Όπως έβλεπαν οι Ναζί τους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όσους πρόβαλαν Αντίσταση στον φασισμό.

Όπως έβλεπαν οι χουντοβασιλικοί τον Λαμπράκη, τα παιδιά που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο ή αργότερα, που άλλαξαν στολή και προσωπείο, τον Κουμή, τον Καλτεζά, την Κανελλοπούλου.

Όπως βλέπει εμάς τώρα η εξουσία όταν βγάζει τις αύρες για να… ξεβρωμίσει ο τόπος.

Μόνο όταν βλέπεις κάποιον σαν κατσαρίδα, θεωρείς λογικό και θεμιτό να τον ψεκάζουν τα ΜΑΤ με χημικά και δακρυγόνα. Μόνο όταν βλέπεις κάποιον σαν ζώο, θεωρείς απολύτως φυσιολογικό να έχει η αστυνομία ένα σώμα στρατιωτικό σε εξοπλισμό και χαρακτήρα και να ασκεί βία ενάντια στον εχθρό λαό. Μόνο όταν τους βλέπεις σαν ζώα και σαν κοπάδια, θεωρείς πως άγονται και φέρονται όταν βγαίνουν στο δρόμο να διεκδικήσουν το δίκιο τους αλλά είναι ξύπνιοι και υπεύθυνοι πολίτες όταν καταπίνουν αμάσητο το σανό της κυρίαρχης προπαγάνδας και το χωνεύουν μετά χωρίς άρτο, με θεάματα που θυμίζουν αρένα, από ριάλιτι μέχρι αγώνες…

Το είχε πει πολύ καλά ο Τριπολίτης στο υπέροχο Ανεμολόγιο.

Μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε…

Μέχρι να αρχίσουν και πάλι να μας φοβούνται. Όχι όπως τρέμουν οι Αντουανέτες της τάξης τους τις κατσαρίδες. Αλλά όπως φοβούνται τους εργάτες που γίνονται τάξη δι’ εαυτήν και βγάζουν φτερά για την έφοδό τους στον ουρανό.

Το πιο ιερό χρέος αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, ο στόχος κάθε μορφής ουμανισμού, δεν μπορεί να είναι παρά να τσακίσει αυτούς που βλέπουν τον άνθρωπο σαν ζώο και επιμένουν να περπατά σκυφτός με τα τέσσερα. Αυτός είναι ο πιο σύντομος, πυκνός ορισμός του φασισμού.