ΠΡΟΣΟΧΗ! Δαγκώνουμε

Διαφημίζονται και μάλιστα πομπωδώς τα μεγάλα εγκλήματα; Κι όμως ναι. Διαστρεβλωτικά, με επικοινωνιακό μονοπώλιο και όπου χρειάζεται κυνικότατα με πολλά λεφτά. Όσο πιο σάπιο κι επικίνδυνο το προϊόν ή η υπηρεσία, τόσο πιο εντυπωσιακή και η διαφήμιση. Τόσο ώστε να μην πιάνεις με τη μία τον ύπουλο βαθύτερο σκοπό της. Έτσι, πριν φτάσουμε στο «τερατούργημα», όπως είπε κι ο Γραμματέας στο Σύνταγμα, «Χατζηδάκη», καλό είναι να θυμηθούμε μια… διαφήμιση πριν από μερικά χρόνια, που περιέγραφε γλαφυρότατα την κατάσταση των εργαζόμενων δούλων του εικοστού πρώτου αιώνα, την ποιότητα των οικογενειακών τους σχέσεων και τον εκβιασμό του κεφαλαίου.

Μπαμπάς μπαίνει πτώμα από τη δουλειά στο σπίτι, σωριάζεται σε ένα καναπεδάκι και τον παίρνει ο ύπνος στα χάλια του κι επιτόπου. Και τότε εμφανίζεται ο γιόκας του με συμπεριφορά σπαστικού διαβολάκου στην πλάτη του καναπέ, και προσπαθεί να τον ξυπνήσει, χωρίς να τα καταφέρνει, ώσπου του σκάει ένα μπαλόνι πάνω από τα κοιμισμένα μούτρα του και τον κάνει να πεταχτεί λαχταρισμένος και με παραλίγο καρδιακό επεισόδιο, για να πάνε να ψωνίσουν παιχνίδια από το γνωστό, ως κι από τις σακούλες του και τα βάσανα των εργαζομένων του, παιχνιδάδικο. Ο πατέρας υποκύπτει. Το παιδί κατοχυρώνει τη… βία ως μέσο απόκτησης αγαθών. Αυτά τότε. Δηλαδή προανήγγειλαν συμπεριφορά παιδιών και γονιών μετά από συνεχή δεκάωρη (συν δυο ώρες στη μετακίνηση) δουλειά, εκβιασμένη και με νόμο όπως προβλέπεται στο υπό κατάθεση έκτρωμα. Μόνο που τώρα ο γονιός θα φοράει στον καναπέ, αφού έχει συνεργαστεί και συνεννοηθεί με τον εργοδότη του και την επιχείρηση για το πώς θα ανασταίνεται κάθε έξι μήνες, συλλέγοντας απλήρωτες υπερωρίες ώστε να κοιμάται στο κρεβάτι του ή πιθανότερα σ’ αυτό του νοσοκομείου, χωρίς σκασμένα μπαλόνια.

Αυτή η διαφήμιση όχι μόνο δεν είναι αστείο, αλλά ξεκίνησε επί της ουσίας της επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, όντως από το νοσοκομείο. Είναι εκείνη η διευθέτηση, που εμπλουτίστηκε κι απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, για δωδεκάωρη δουλειά των νοσοκομειακών γιατρών, που έφτασαν τώρα με την πανδημία να πεθαίνουν κυριολεκτικά στα πόδια τους με 16ωρα και βάλε. Όταν λοιπόν οι κυβερνητικές ντουντούκες παρουσιάζουν ως φιλεργατικό το 10ωρο, και τον χρόνο της ζωής των εργαζομένων λαστιχάκι στα δάχτυλα των εργοδοτών, που θα εκτονώνουν την αγωνία τους για κέρδη σπάζοντας το ένα πίσω απ’ το άλλο, επιλέγοντας για ατομικές συμβάσεις όποιον θέλουν από μια στοίβα λαστιχωτών ανέργων, φτάνουμε στο σημερινό διαφημιστικό σλόγκαν του εκτρωματικού νομοσχεδίου. Η λέξη πονηρή, επιλεγμένη από στρατιές ειδικών στη χειραγώγηση, πιασάρικη και σλογκανάτη. Συμφιλίωση. Τίνος πράγματος; Της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή στην τηλεργασία. Δηλαδή η λέξη κρύβει τον εχθρό που βλέπει μπροστά του ο εργοδότης! Ποιος είναι αυτός; Ο ελεύθερος, ο μη εργάσιμος χρόνος των εργαζομένων, όπως η οικογενειακή ζωή, η ξεκούραση, η ψυχαγωγία κ.λπ. Αυτός είναι ο εχθρός, κι ο φίλος του εργοδότη είναι ο εργάσιμος χρόνος μας, αφού μετά από αιματηρούς αγώνες όχι απλώς μας ανήκει ως οχτάωρο, αλλά με την τεχνολογική εξέλιξη απαιτούμε να γίνει και εφτάωρο, πενθήμερο και να μη διανοείται κανείς να αγγίξει όχι τριάντα δύο, αλλά ούτε δύο Κυριακές.

Καμία συμφιλίωση. Κρύβει μέσα της αυτή η λέξη κυριολεκτικά την παράδοση της ζωής του κάθε εργαζόμενου στο αφεντικό του. Τον μετατρέπει σε κατοικίδιο καπιταλιστικών συμφερόντων. Η τωρινή διαφήμιση του αντεργατικού ρυθμιστικού τέρατος βασίζεται στο ρητό «δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει». Όμως απευθύνεται σε σκυλιά. Κι επειδή δεν είμαστε, ως άνθρωποι οφείλουμε να δαγκώσουμε το χέρι που απλώνεται και μας παίρνει την μπουκιά απ’ το στόμα, κερδισμένη με τον κόπο μας.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 29-30/5/2021