Ο βαμμένος με αίμα Μάης…

Ο βαμμένος με αίμα Μάης διαβαίνει τις σκάλες του ήλιου, με τα ψεύτικα λουλούδια του εμπορικά διαφημιζόμενου στεφανιού. Μπορεί να εμπεριέχει τη θυσία του Μεσσία που τίποτα πια δε συμβολίζει μέσα στην γενική κυριαρχία της αναμονής μεσσιών. Ο κύκλος των μάταιων πράξεων συνεχίζεται. Ποιος νοιάζεται που η ιστορία τρώει τις σάρκες αυτών που έπεσαν πίσω από γοώδη πολυβόλα, ποιος θα τους μνημονεύσει και ποιος θα ανατριχιάσει στην σκέψη τους; Σαν θρυμματίζονται οι πλάκες της ιστορίας μπορείς να θεωρείς ήρωες τους νεκρούς Γερμανούς αλεξιπτωτιστές, να θεωρείς την θυσία των αγωνιστών μια κρίση ηρωϊσμού και όχι μια οργανωμένη αντίσταση και πάλη. Ο μήνας των θυσιών έρχεται σε σύγκρουση με την ομορφιά της φύσης, και στην τηλεόραση διαφημίζεται η ξενοιασιά. Γιατί το Σικάγο δε θα ξεχαστεί όσο υπάρχουν σπίθες εδώ κι εκεί που κρατούν ζωντανή τη φλόγα μας.

Ο ματωμένος με αίμα Μάης αναδεικνύει τη δύναμη της στράτευσης στο συλλογικό όραμα. Δεν είναι στράτευση για την σωτηρία της ψυχής μου αλλά για τη συλλογική νίκη, δεν είναι μια τυχαία θυσία αλλά μια συνειδητή πάλη που οδηγεί στα ουράνια παλάτια ξεδιαλύνοντας την καταχνιά. Όταν η κηδεία του μέχρι τότε ασήμαντου μπορεί να γίνει η σπίθα που θα ανάψει την λάμπα στις καρδιές μας, όταν το στιβαρό λάβαρο χώνεται στην καρδιά του τέρατος τότε θα έχουμε πιάσει τον πραγματικό Μάη.

Ο φτωχός πρέπει να διαλέξει αν θα γίνει ο ίδιος μικρός καταπιεστής διεγείροντας συναισθήματα που τον κολακεύουν, ο μικροέμπορος αν κοιτώντας να προστατεύσει την μικρή του περιουσία θα κλείσει το μάτι στους καπιταλιστές, ο στρατιώτης αν ξυπνώντας τα πιο ζωώδη ένστικτα ταυτιστεί με τον μιλιταρισμό. Όλα αυτά φτιάχνουν τον φασίστα που δεν ξυπνάει μια μέρα μισάνθρωπος αλλά αφήνεται σαν τον βάτραχο να βράζει χωρίς να αντιδρά. Όταν πια έχουν καεί όλα τα συναισθήματα αλληλεγγύης θα βρει τον φταίχτη στον πιο αδύναμο. Η σκύλα που γεννά τον φασισμό-κτήνος βρίσκεται πάντα σε οργασμό. Κι αν δεν είναι θα φροντίσουν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης να βρεθεί σύντομα, προτού φτάσει η φωτιά σε αυτούς.

Οι ματωμένοι Μάηδες πρέπει να ανθίζουν όμορφα καλοκαίρια, φτάνει κάποιος να τους ποτίζει. Δε ζητάνε το αίμα μας πια παρά μόνο τη σκέψη μας σε αυτούς που το άφησαν να ρέει. Ο κήπος των ιδεών στο πανεπιστήμιο, που σαν φοιτητές τον ποτίζουμε, είναι πάντα όμορφος όσο κι αν κοιτάνε να σπείρουν αγριόχορτα. Κάπου μέσα μας, ο Βάρναλης, ο Ρίτσος, ο Γκάτσος, ο Μπρεχτ κι ο Αναγνωστάκης μας δίνουν το αντίδοτο στο καθημερινό δηλητήριο που θέλουν να αργοκυλά στις φλέβες μας, παραλύοντας τους νευρώνες τις αντίστασης.

Υπαρκτός