Βόλτα στη Διεθνούπολη

Ακόμα κι αν είσαι από κάποια απομακρυσμένη γωνιά της ελληνικής επαρχίας και σε φοβίζει το οργανωμένο χάος της Αθήνας, το Φεστιβάλ είναι ένας πολύ καλός λόγος να την ανεχτείς, αν όχι να την συμπαθήσεις -ακόμα κι αν σου φανεί αχανές και χαθείς στους χώρους του. Κι ένα ιδιαίτερο στοιχείο, που δεν πρόκειται να βρεις πουθενά αλλού, και το κάνει μοναδικό, είναι η Διεθνούπολη με τις αποστολές από το εξωτερικό, που γίνονται κάθε χρόνο και περισσότερες, φτιάχνοντας μια μικρή Βαβέλ. Η οποία πέρσι είχε και το δικό της “πύργο” με τη μικρογραφία του Πύργου του Τάτλιν, που κοσμούσε το Φεστιβάλ. Κι αν τελικά οι Σοβιετικοί δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν το φιλόδοξο σχέδιο πράξη, δεν ήταν γιατί έφτιαξαν μια πολυεθνική χώρα, με άπειρες φυλές και διαλέκτους, σαν εικόνα από την κοινωνία του μέλλοντος.

Αλλά η κομμουνιστική διάλεκτος είναι διεθνής και οι αξίες της πανανθρώπινες -που δε χάνουν το ταξικό τους πρόσημο- συνεπώς βρίσκεται πάντα μια άκρη για συνεννόηση. Ακόμα και με τους -πολυάριθμους – Νοτιοκορεάτες, που έφεραν τα υλικά τους και τις αφίσες τους με την μορφή του Κιμ και το όμορφο αλφάβητό τους, αλλά δεν ένιωσαν καμία ανάγκη να τα μεταφράσουν στα αγγλικά – με εξαίρεση λίγα φιλειρηνικά συνθήματα που είχαν αναρτήσει στο κιόσκι τους – για να γίνουν προσιτά στο ευρύ κοινό, που τους προσέγγιζε ως την πιο εξωτική παρουσία.

Τέτοιες φάνταζαν λίγο-πολύ κι όλες οι ασιατικές αποστολές με τις μαντίλες, τις σημαίες, τα πλεκτά και τα κιλίμια, που είναι στοιχείο του πολιτισμού και της κουλτούρας τους. Αλλά το πιο σημαντικό είναι οι πολιτικές ιδιαιτερότητες και τα διαφορετικά καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά τους, τα οποία φαντάζουν ακόμα πιο εξωτικά στα δικά μας μάτια. Όπως οι κομμουνιστές του Πακιστάν που στη χώρα τους έχουν να αντιμετωπίσουν το σύστημα με τις κάστες κι άλλα προκαπιταλιστικά κατάλοιπα -αποτελώντας ταυτόχρονα όμως πυρηνκή δύναμη- στα οποία προσαρμόζουν αντίστοιχα τα συνθήματα και τους άμεσους στόχους πάλης τους, επιζητώντας μεταξύ άλλων και συμμαχία με τα “προοδευτικά τμήματα της αστικής τάξης” -είναι ζήτημα όμως αν αυτό αρκεί για να διαφοροποιήσει και τη στρατηγική.

Φέτος η Διεθνούπολη είχε νέα θέση στο χώρο του Φεστιβάλ, για να χωρέσει τις 40 διεθνείς αποστολές, που αυξάνονται σταθερά κάθε χρόνο. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως αυξήθηκαν οι κομμουνιστές στον κόσμο και τα σύμμαχα κόμματα, ούτε πως όσοι έρχονται στο Φεστιβάλ, συμφωνούν σε όλα με την ΚΝΕ και το ΚΚΕ, πως το κομμουνιστικό κίνημα ξεπέρασε την κρίση του και πορεύεται ενιαίο και αδιαίρετο προς την τελική νίκη. Σημαίνει όμως πως το κύρος των Ελλήνων κομμουνιστών αυξάνεται σημαντικά. Μπορεί κι αυτοί με τη σειρά τους να έχουν να αντιμετωπίσουν χίλια στραβά κι αδυναμίες, ξεκινάνε όμως από πολύ καλύτερη αφετηρία, γιατί άντεξαν και έμειναν όρθιοι στο κύμα της αντεπανάστασης και είναι παράδειγμα προς μίμηση, για μια σειρά ΚΚ στον κόσμο, που ζηλεύουν όσα εμείς θεωρούμε βασικά κι αυτονόητα, αλλά δεν είναι. Για αυτό υπάρχει εξάλλου συνεχής επαφή, ζυμώσεις, διαπάλη. Κι ο δίαυλος επικοινωνίας παραμένει ανοιχτός, μαζί με το διάλογο.

Διαφωνίες εξάλλου υπάρχουν ακόμα και σε αποστολές που προέρχονται από την ίδια χώρα, ακόμα κι αν δυσκολεύονται να στις εξηγήσουν, αν δε μιλάς τη γλώσσα τους ή δε γνωρίζεις τη δική τους πραγματικότητα. Για παράδειγμα στη Σουηδία, όπου ο ένας σύντροφος εξηγούσε ότι το κόμμα τους έχει επαφή με τους μετανάστες, συμμετείχε στις πρόσφατες εκλογές κι ανέβηκε 200 ψήφους, για να φτάσει τις χίλιες σύνολο -που μεταφράζεται σε ένα μικρό δεκαδικό, πολύ κάτω από την ποσοστιαία μονάδα. Ενώ ο άλλος σύντροφος έλεγε ότι θεωρούν τους πρώτους ρεφορμιστές και πως οι ίδιοι πήραν μέρος στις εκλογές μόνο σε κάποιες τοπικές περιφέρειες -εκτός κι αν εννοούσε τις τοπικές εκλογές, γιατί πάντα μπορεί να χαθείς στη μετάφραση, σε τέτοιες περιπτώσεις.

Οι Σέρβοι διαφωνούσαν πχ με τους Ρώσους -που όπως είπαμε, ξεπούλησαν από την πρώτη μέρα, όχι μόνο τα μπλουζάκια, αλλά και τα στιλό και τα μπλοκάκια με το νεαρό Στάλιν- για το ποιος λαός έχει την πιο όμορφη κυριλλική γραφή. Κι ο Σέρβος φώναζε χαρούμενος ότι ο Στάλιν κι ο Τίτο είναι αδέρφια. Αλλά δεν τολμούσε να το πει πχ στο σύντροφο από το αλβανικό κόμμα -που δεν είναι πολύ νεολαίος, αλλά αυτά είναι και σχετικά στην εποχή μας. Και βασικά θα αρκούσε να φτιάξουν κι αυτοί ένα μπλουζάκι με τον Τίτο, να δούμε αν θα είχε την ίδια επιτυχία και πόσο γρήγορα (ή πώς) θα έφευγε.

Το σημαντικό όμως είναι ότι υπάρχει επαφή κι ανοιχτή επικοινωνία. Ακόμα και με την Πορτογαλική Νεολαία πχ, που τη δεύτερη μέρα είχε στον πάγκο της απούλητα κάτι αξεσουάρ-μπρελόκ με σφυροδρέπανο, που όλως τυχαίως ήταν πράσινα, σε αντίθεση με τα κόκκινα κυρίως, ακόμα και τα μπλε (δείγμα προφανώς της ανίερης συμμαχίας Περισσού με τον Κούλη) που είχαν γίνει ανάρπαστα από την προηγούμενη. Κι ίσως περίσσευε να εξηγήσουμε στη συντρόφισσα ότι αυτό συνέβαινε γιατί θύμιζαν το ΠΑΣΟΚ (στην πραγματικότητα κάτι της είχαν πει ήδη) και την κυβερνητική συμμαχία του ΚΚ Πορτογαλίας. Την οποία, αν κρίνουμε από τα φτωχά πορτογαλικά συνεργάτιδάς μας, αποτιμά θετικά το ΚΚΠ, καθώς μειώθηκε η ανεργία και αυξήθηκαν…οι εξαγωγές. Αυτά και διάφορα άλλα, όπως πχ πόσο εξαρτημένη είναι η Πορτογαλία και πόσο πατριώτες οι κομμουνιστές της, τα μάθαμε χάρη στην ειδική έκδοση -αφιερωμένη στο δικό τους φεστιβάλ- της εφημερίδας της κόμματος “Avante” , πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι ήταν από τις λίγες οργανώσεις που τη διέθεταν παντελώς δωρεάν.

Η Κούβα που αντί για πάγκο και τραπεζάκι έχει βασικά το μπαρ με τα κοκτέιλ, γιατί είναι αλέγκρος ο σοσιαλισμός της, είχε κεντρική θέση στη φετινή Διεθνούπολη, με την εκδήλωση για το Εμπάργκο και τις συνέπειές του, στην οποία προφανώς λειάνθηκαν οι γωνίες για αυτά που μπορεί να μας προβληματίζουν, να έχουμε ενστάσεις, να σκεφτόμαστε ποια είναι η προοπτική στο νησί της Επανάστασης και αν υπάρχουν σοβαροί λόγοι ανησυχίας. Φαίνεται όμως, ακόμα κι εδώ, πως δεν έχουν κοπεί οι δεσμοί κι οι συνομιλίες.

Οι Ιταλοί είχαν τα καλύτερα μπλουζάκια -μετά τους Ρώσους- με το Γιασίν και τον Γκαγκάριν. Οι Τούρκοι είχαν πολύχρωμες τσάντες με τη Φρίντα Κάλο (αντικειμενικά η πιο καλαίσθητη), το Χικμέτ και τον Τσε και προμετωπίδα τους το σύνθημα “μη σκύβεις το κεφάλι”. Οι Καταλανοί εξηγούσαν πως δεν ψήφισαν στο περσινό δημοψήφισμα, στήριζαν όμως τη διεξαγωγή του και το δικαίωμα των Καταλανών να ψηφίσουν. Οι Αυστριακοί ήταν μάλλον λιγομίλητοι, σε αντίθεση με τους Γερμανούς του SDAJ που ήταν οι περισσότεροι βετεράνοι του φεστιβάλ και εξοπλισμένοι με άφθονο έντυπο κυρίως υλικό, μεταξύ των οποίων και το αντικειμενικά δυσεύρετο περιοδικό τους “Position” από το οποίο θα ακολουθήσουν και κάποιες μεταφράσεις στην Κατιούσα. Παρόντες ήταν και οι συγγραφείς – επιμελητές του πολύ πρόσφατου βιβλίου “Έναν κόσμο να κερδίσουν. Ο Μαρξ, ο καπιταλισμός του σήμερα και τι μπορούμε να κερδίσουμε”, που είναι μια απόπειρα να εξηγηθούν με τον πιο εύληπτο τρόπο βασικά στοιχεία μαρξιστικής θεωρίας και κριτικής στο σύγχρονο παγκόσμιο και γερμανικό καπιταλισμό σε ένα κοινό που “κάτι έχει ακούσει” για το Μαρξ στην πλειοψηφία του, αλλά με πολλοί συγκεχυμένο και πολλές φορές στρεβλό τρόπο.

Και όλοι μαζί στο τέλος είχαν ένα καλό λόγο για την ΚΝΕ και πολλούς καλούς λόγους για να ξανάρθουν την επόμενη χρονιά. Αρκεί να φέρουν περισσότερα μπλουζάκια με το Στάλιν και σε μεγαλύτερα μεγέθη, γιατί αλλιώς θα έρθουν αντιμέτωποι με την οργή του κόσμου και του απλώς εύσωμου πλήθους, μα τον Ιωσήφ!

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις στο Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια ΚΚΕ και τα 50 χρόνια ΚΝΕ