Ηλέκτρα Στρατωνίου: Χρόνια πολλά! Ειρήνης, Δικαιοσύνης και Αλληλεγγύης! (2 ποιήματα)
“Στις Παναγιές της Παλαιστίνης
με τους αθώους μικρούς Χριστούς
στα ερείπια, στους σταυρούς του πόνου,
της πείνας και της δίψας,
τους ματωμένους τάφους…”

Σύντροφοι και φίλοι μου!
Στον απόηχο της προχτεσινής γιορτής!
Τώρα που οι καμπάνες έπαψαν να χτυπούν και να καλούν τους πιστούς σ΄ εκκλησίες, μοναστήρια και ξωκλήσια, τώρα που οι προσκυνητές, οι ασθενείς, οι οδοιπόροι και οι πάσης φύσεως θεοσεβούμενοι απαλλάχτηκαν από αμαρτίες κι ενοχές με μεγάλους σταυρούς και προσευχές, επέστρεψαν στα σπίτια τους ως καλοί Χριστιανοί και νοικοκυραίοι να ξεκουραστούν ανταλλάσσοντας τις ευχές τους:
-Να ΄μαστε όλοι καλά και του χρόνου με υγεία!
ΤΩΡΑ λοιπόν είναι η ΔΙΚΗ ΜΟΥ στιγμή!
Σκέψεις και λέξεις ζωγραφίζουν στο απανθρακωμένο τοπίο της ψυχής μου!
ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
-Φωτιά πατριώτες μου! Φωτιάάά!!
Τα στάρια καίνε, τους αμπελώνες,
ελαιώνες, μποστάνια και μελίσσια!
Μαύρισαν οι στέγες των σπιτιών,
τα τρακτέρ μας τα κάρα κάρβουνο,
ορφάνεψαν απ΄ άντρες τα χωράφια,
κοπάδια, στάνες και χοιροστάσια.
Κλάψανε οι εργάτες μπρος τα γιαπιά
στις άδειες αποθήκες, στα εργοστάσια.
Χαιρέτησαν τα τελευταία μας καράβια
στα λιμάνια κι αεροπλάνα που πέταξαν
στ΄ άγνωστο, παρέα με αγριοπούλια!
Ντιν-νταν… ήχο λυπητερό ξερνούσαν
τα «γλωσσίδια» απ’ τις καμπάνες μας,
που κολλούσε πάνω στα τρομαγμένα
και παραμορφωμένα μας πρόσωπα.
Δεκαπενταύγουστος της Μεγαλόχαρης!
Οχτροί του Λαού πυρπόλησαν το βιός
τον τόπο μας ξεπούλησαν, τις ζωές μας.
Ντίν- ντάν… χτύποι ντροπής, προδοσίας,
τα γιορτινά μας ρούχα στάχτη γέμιζαν
-Φωτιάαα! Ανήμερα της Παναγιάς!
ΜΑΡΙΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ Τ΄ ΟΥΡΑΝΟΥ
Στις Παναγιές της Παλαιστίνης
με τους αθώους μικρούς Χριστούς
στα ερείπια, στους σταυρούς του πόνου,
της πείνας και της δίψας,
τους ματωμένους τάφους,
στων ματιών τους το αλάτι
απ΄ τα δάκρυα που στεγνώνει ο ήλιος,
στις κραυγές και στις ικεσίες τους
για τους «σταυρωτές» του κόσμου
που ξεπούλησαν το «θαύμα»
της Ανάστασης!
Στις Μαρίες της Παλαιστίνης
που δεν θα γράψει Ποτέ η Ιστορία
και κανένα Ευαγγέλιο, φωτιά θα γίνεται
το μελάνι, στάχτη το χαρτί
αποκαΐδια και κάρβουνα
στους αμμόλοφους της ερήμου
που θα καπνίζουν στους αιώνες
μαυρίζοντας τα πρόσωπα
των ανθρώπων στη γη!
Συγχώρεσε μας Μαρία! Έλεος!
Πίσσα οι ψυχές των φονιάδων,
υπόδουλη κι ανήμπορη η ανθρωπότητα! –
Ηλέκτρα Στρατωνίου