«Βαστάω γερά, κρατάω καλά» – Μια ανεπανάληπτη λαϊκή διαδήλωση η ιστορική συναυλία στο Καλλιμάρμαρο με τα τραγούδια του Μίκη – σύμβολο της ανάτασης του λαού μας! (ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ)
Μια ιστορική συναυλία για μια ιστορική μορφή της μουσικής, του αγώνα, του λαού μας. Ένα κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο που δονείται στα τραγούδια του Μίκη, στα τραγούδια τα δικά τους και τα δικά μας. Ένα σάλπισμα για πάλης ξεκίνημα, για νέους αγώνες (ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ)
Μια ιστορική συναυλία για μια ιστορική μορφή της μουσικής, του αγώνα, του λαού μας. Ένα κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο που δονείται στα τραγούδια του Μίκη, στα τραγούδια τα δικά τους και τα δικά μας. Ένα σάλπισμα για πάλης ξεκίνημα, για νέους αγώνες.
Η συναυλία που διοργάνωσαν η ΚΕ του ΚΚΕ και η οικογένεια του Μίκη Θεοδωράκη, για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μας συνθέτη, χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη του πλήθους που συμμετείχε ως μια ιστορική στιγμή.
Ένα μεγάλο και ωραίο πλήθος κόσμου έδωσε το «παρών» για να τιμήσει τον μεγάλο μας συνθέτη και τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Ένα μωσαϊκό ανθρώπων όλων των ηλικιών, που με το έργο του συγκινούνται, εμπνέονται, θυμούνται, ονειρεύονται…
Ήταν εκεί όσοι «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», όσοι έκαναν «τον πόνο όλου του κόσμου αδελφό», όσοι ξέρουν ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», όσοι παλεύουν «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Ένα πλήθος που μετατράπηκε σε χορωδία, συνοδεύοντας τους καλλιτέχνες και σείοντας το Στάδιο στα τραγούδια του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη.
Τραγούδι και αγώνας έγιναν «ένα», «δύο έννοιες απόλυτα συγχωνευμένες σε μια ιστορική συναυλία, που αντικειμενικά παίρνει το νόημα μιας ιστορικής διαδήλωσης, ενός ιστορικού λαϊκού συλλαλητηρίου για την καταδίκη του πολέμου», όπως είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.
Δεν θα μπορούσε να δοθεί πιο ταιριαστή τιμή στα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μας συνθέτη, που ήταν «της λευτεριάς ταμένος». Μια μεγάλη συναυλία, μια μεγάλη διαδήλωση από εκείνους που η καρδιά τους «δεν σηκώνει τ’ άδικο».
Χιλιάδες φωνές σμίγουν με τους λαούς όλου του κόσμου ενάντια στη βαρβαρότητα, «χάλκινο το τραγούδι μας στο στόμα, τίποτα δεν το φίμωσε ακόμα». Ενάντια στη σφαγή του ήρωα Παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο Ισραήλ. Ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Μ. Ανατολή, ενάντια στους βομβαρδισμούς λαών, που γίνονται θύματα στον βωμό των ασίγαστων ανταγωνισμών για τα μεγαλύτερα κέρδη. Ενάντια στη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στους δολοφονικούς σχεδιασμούς, που μετατρέπουν τη χώρα μας σε θύτη των επιθέσεων σε άλλους λαούς και ταυτόχρονα σε στόχο…
Με την ομορφιά της μουσικής και των τραγουδιών του Μίκη, ένα ολόκληρο στάδιο έστειλε μήνυμα αντίστασης στην ασχήμια ενός κόσμου γερασμένου, δυστυχισμένου. Μήνυμα αντίστασης στον σάπιο κόσμο του πολέμου, στον κόσμο που για «μάρκα ή δολάρια» πραγματοποιεί ακόμα «μακελειό στα Ελ Ζαατάρ».
Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά
Το σύνθημα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» δόνησε την ατμόσφαιρα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μεγάλης αυτής συναυλίας-λαϊκής διαδήλωσης. Το πλήθος που συμμετείχε στη συναυλία εξέφρασε με τα συνθήματά του και με σημαίες της Παλαιστίνης στις εξέδρες του Σταδίου την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό και στον δίκαιο αγώνα του ώστε να έχει πατρίδα.
Μια συγκλονιστική στιγμή έλαβε χώρα όταν τα φώτα άναψαν και οι κερκίδες φωτίστηκαν. Εκατοντάδες σημαίες της Παλαιστίνης υψώθηκαν στις κερκίδες. Χιλιάδες άνθρωποι, που εδώ και καιρό σφίγγουν τα δόντια αντικρίζοντας τους νεκρούς στα χαλάσματα της Γάζας και υψώνουν τις γροθιές τους στους δρόμους σε έκφραση αλληλεγγύης στην πάλη του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, φώναξαν: «Λευτεριά στη Παλαιστίνη».
Ο Διονύσης Τσακνής πήρε θέση στη σκηνή δίπλα στον Παντελή Θαλασσινό και τραγούδησαν το «Ήταν κάποτε δυο φίλοι», ένα τραγούδι του οποίου τη μουσική ο Μίκης παραχώρησε για να γίνει ο μελλοντικός ύμνος της ελεύθερης, ανεξάρτητης Παλαιστίνης.
Και τα συνθήματα έγιναν τραγούδι, με το πλήθος να τραγουδά για αυτούς που «κάθε βραδιά όρθιοι στην πλαγιά με τον θάνατό τους υψώνουν κάστρα».
Η ιστορική συναυλία ήταν μια βαθιά υπόκλιση στον Μίκη της δημιουργίας! Στον συνθέτη που κατόρθωσε να εκφράσει μέσα από τις μελωδίες του την απεραντοσύνη του κόσμου, το μεγαλείο του «ενεργητικού, μάχιμου και προπαντός όρθιου λαού», την κίνηση της Ιστορίας προς τα μπρος. Γιατί ο Μίκης ήξερε καλά πως ο λαός είναι αυτός που θα κινήσει την Ιστορία προς τα μπρος, πως «σαν χτυπάει ο λαός μας σειέται γη στεριά» και πως με την πάλη του, με την αισιοδοξία, την περηφάνια και τη λεβεντιά του «υψώνει κάστρα».
Ήταν μια τιμή στη μουσική ιδιοφυΐα που μας έμαθε να τραγουδάμε τα λόγια των μεγάλων ποιητών, που με τις μελοποιήσεις του μας χάρισε «το σπάνιο κλειδί που ανοίγει τις μεγάλες πόρτες για να μπούμε στον μαγικό κόσμο της αληθινής Τέχνης».
Ένα στάδιο να σείεται και να τιμά αυτόν που εμπνεύστηκε από τα «Μεγάλα Μεγέθη» της Ιστορίας, τον Μίκη που «οι μπαταρίες του ταλέντου του γέμιζαν μέσα στη ζεστασιά της χειραψίας, μέσα στο αετίσιο βλέμμα του συναγωνιστή, μέσα στις ιαχές των συλλαλητηρίων και στη βοή της μάχης…». Αυτόν που έγινε μέρος της Ιστορίας, καθώς την αφουγκράστηκε και την αγκάλιασε, την ακολούθησε και πέτυχε να την αποτυπώσει στη μεγάλη Τέχνη του και να την καταστήσει σύμβολο στο μωσαϊκό των πόνων, της χαράς και κυρίως της αισιόδοξης προοπτικής για έναν λαό που αγωνίζεται για να είναι λεύτερος.
Όλο το ελληνικό τραγούδι τίμησε με την παρουσία του και τις ερμηνείες του από τη σκηνή τον συνθέτη που χωρίς αυτόν η ίδια η μουσική και το τραγούδι θα ήταν αλλιώς. Γιατί το μουσικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη αποτελεί τοιχογραφία του 20ού αιώνα στη χώρα μας: Εκεί θα συναντήσουμε τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας, τα μεγάλα διλήμματα, τις μεγάλες αποφάσεις, τις συγκρούσεις, τις ελπίδες, τους αγώνες. Αυτό το τεράστιο έργο ερμήνευσαν χτες στο Καλλιμάρμαρο τραγουδιστές που έκαναν τα πρώτα τους βήματα ερμηνεύοντας το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, φωνές-σύμβολα της εργογραφίας του, μαζί με νεότερους μουσικούς και ερμηνευτές που συνεχίζουν να εμπνέονται από το αιώνιο έργο του.
Στο τέλος όλοι οι ερμηνευτές ανέβηκαν πάνω στη Σκηνή. Όλοι εκεί για τον Μίκη. Για τον αγωνιστή μουσικό, για τον δημιουργό που χωρίς αυτόν το ελληνικό τραγούδι θα ήταν αλλιώς.
Μια συγκλονιστική συναυλία, που έγραψε τη δική της Ιστορία. Μας έκανε όλους μας να αισθανθούμε ότι σηκωθήκαμε ένα μπόι ψηλότερα, ότι τούτο το βράδυ είμαστε «πιο πάνω απ’ όλα τούτα».
Συγκλονιστικό αντάμωμα με τις μελωδίες του τεράστιου δημιουργού
Ενα από τα πολλά μοναδικά στοιχεία της ιστορικής συναυλίας του ΚΚΕ για τον Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο ήταν ότι συνένωσε στη σκηνή δεκάδες καλλιτέχνες, όλο το ελληνικό τραγούδι. Από τους πρώτους ερμηνευτές του Μίκη μέχρι νέους και ανερχόμενους, που εμπνέονται και θα εμπνέονται διαρκώς από το έργο του.
Ετσι, δεν ξάφνιασε που το άνοιγμά της έγινε από τους «Κοινούς Θνητούς», το αγαπημένο στη νεολαία συγκρότημα από το Αλιβέρι Εύβοιας, που ερμήνευσε το «Θάλασσες μας ζώνουν», ένα από τα πρώτα τραγούδια του Μίκη, που το έγραψε εξόριστος στην Ικαρία μαζί με τους συντρόφους του, δεσμώτες κομμουνιστές, και από τις πρώτες νότες καταλάβαινες τι θα ακολουθήσει… «Στην καρδιά ατσάλι, φλόγα στην ψυχή!».
Με την «Επιστολή», το τραγούδι που έγραψε ο Μίκης στα χρόνια της χούντας και «χάρισε» και τον τίτλο στη μεγάλη συναυλία («Κοντά σας όλη μου η ζωή»), ο Αγγελος Θεοδωράκης, εγγονός του μεγάλου μας συνθέτη, έστειλε τον δικό του «χαιρετισμό», σημειώνοντας από σκηνής: «Παππού, απόψε γιορτάζουμε τα 100 σου χρόνια, στέλνουμε μήνυμα να σταματήσει η γενοκτονία. Λευτεριά στην Παλαιστίνη!».
Ξεχωριστά ήταν και τα λυρικά τραγούδια του Μίκη. Ενα τέτοιο ερμήνευσε η Βιολέτα Ικαρη, κάνοντας τους πρώτους φακούς να ανάβουν για να συνοδέψουν τη μελωδικότητα της «Φαίδρας» από την ομώνυμη ταινία του Ζιλ Ντασέν… Με την επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού έγινε και μια αναφορά σε μια ιδιαίτερη πλευρά της μουσικής δημιουργίας του Μίκη, τη μουσική που έγραψε για κινηματογραφικές ταινίες. Βέβαια, δεν ήταν λίγες οι φορές που τα συγκεκριμένα τραγούδια και μελωδίες «αυτονομήθηκαν», φανερώνοντας και με αυτόν τον τρόπο το μέγεθος και την τεράστια δύναμη επικοινωνίας του έργου του. Και κινηματογραφικά συνέχισαν ως ντουέτο στη σκηνή ο Α. Θεοδωράκης με την Β. Ικαρη, στο «Από το παράθυρό σου».
Επειτα ο λόγος δόθηκε στους ποιητές. Η δύναμη του έργου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα αποτυπώθηκε στον κύκλο τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη «Romancero Gitano», βασισμένο στη μετάφραση επτά ποιημάτων του Λόρκα από τον Οδυσσέα Ελύτη. Στην εκφραστική δύναμη της ποίησης του Λόρκα μάς ταξίδεψε μοναδικά η Αγγελική Τουμπανάκη, με το ξεχωριστό ηχόχρωμά της.
Ακολούθησε η ποίηση του Κάλβου, να διαμηνύει πως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», ένα από τα «Τραγούδια του Αγώνα», το «Εις Σάμον», που ερμήνευσε ο Παναγιώτης Πετράκης.
Μπορεί να χωρέσει η μυθιστορηματική ζωή του Μίκη σε ένα τραγούδι; Αν σκεφτούμε τους «Δρόμους του Αρχάγγελου», σε στίχους Μιχάλη Γκάνα, η απάντηση είναι ναι. Ο Βασίλης Λέκκας, ως ο πρώτος ερμηνευτής του έργου, άνοιξε με αυτό τη δεύτερη ενότητα της συναυλίας, λέγοντας ότι «ήρθαμε απόψε εδώ όλοι συνειδητά» και ταξιδεύοντας το Στάδιο σε όλα τα μέρη και τους τόπους που καθόρισαν τη ζωή και το έργο του Μίκη: «Γιάννενα και Τρίπολη και Κρήτη / ρίζα μου περηφάνια Ψηλορείτη / Ζάτουνα και νησιά της αγωνίας / φλέβα μου μυστική της Ιωνίας».
Κι ύστερα όλο το Στάδιο να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια στη «Μυρτιά», που τραγούδησε η Ρίτα Αντωνοπούλου, και στον «Αντρίκο», που ερμήνευσε η Γιώτα Νέγκα.
Επειτα το Στάδιο όρθιο σε ένα από τα εμβληματικά ζεϊμπέκικα του Μίκη, το θρυλικό «Σαββατόβραδο»! Το ηχογράφησε ο Μίκης το 1961, μαζί με άλλα πέντε τραγούδια του Τάσου Λειβαδίτη και του Δημήτρη Χριστοδούλου, με τις φωνές του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας, και με τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι. Λαϊκά τραγούδια, αγαπημένα, που αργότερα αποτέλεσαν μεγάλο κομμάτι της πρώτης «Πολιτείας» του συνθέτη. Τραγούδια που έχουν καθορίσει γενιές και γενιές… Το ερμήνευσε ο Δημήτρης Μπάσης εξαιρετικά, συνοδευόμενος από τις φωνές των δεκάδων χιλιάδων του κοινού στα ρεφρέν, όπως έγινε και αμέσως μετά, που μετρώντας «Βράχο, βράχο τον καημό μου», ολόκληρο το Καλλιμάρμαρο παλλόταν, δονούνταν από τα χειροκροτήματα και το τραγούδι.
Με συγκίνηση και δύναμη η Ρίτα Αντωνοπούλου ερμήνευσε το «Δρόμοι παλιοί», λέγοντας πόσο συγκινημένος θα ήταν ο ίδιος ο Μίκης αν ήταν μαζί με όλο αυτό το γεμάτο παλμό πλήθος, και ύστερα ο Παντελής Θαλασσινός πήρε τη σκυτάλη για να ερμηνεύσει τον «Ωρωπό», να μας θυμίσει μια σελίδα του έργου και της δράσης του Μίκη στον αντιδικτατορικό αγώνα, τότε που το να τραγουδάς Θεοδωράκη ήταν συνώνυμο πράξης αντίστασης.
Επειτα ο Παντελής Θαλασσινός μαζί με τον Διονύση Τσακνή επιφύλαξαν μια «έκπληξη», όπως είπαν, στο κοινό: Τραγουδώντας μαζί το «Ηταν κάποτε δυο φίλοι», σημείωσαν ότι μπορεί να το είχε πρωτοπεί ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, μετά όμως αυτό το τραγούδι έγινε ο εθνικός ύμνος της Παλαιστίνης. Για άλλη μια φορά σε όλο το Στάδιο ήχησε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», από τις οθόνες πρόβαλε ο Μίκης σε φωτογραφίες με τον Γιασέρ Αραφάτ και τον Γιάννη Ρίτσο, να φορούν την παλαιστινιακή μαντίλα, ενώ το κοινό ανέμιζε κεφίγες και παλαιστινιακές σημαίες, κοιτώντας τη μια εξέδρα όπου εκατοντάδες νέοι ύψωσαν πικέτες με τη σημαία της Παλαιστίνης.
«Σήμερα, το 2025, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ηχούν σημαντικότερα από ποτέ, ίσως γιατί τα έχουμε εμείς περισσότερο ανάγκη», τόνισε ανεβαίνοντας στη σκηνή ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, που ερμήνευσε το «Βραδιάζει». Μαζί του ανέβηκε ο Κώστας Τριανταφυλλίδης για να δονήσει το Στάδιο με το «Της ξενιτιάς» αλλά και τη «Μέρα Μαγιού», το σπαρακτικό λαϊκό τραγούδι από τον «Επιτάφιο», ένα τραγούδι – ύμνο για τη δύναμη της εργατικής τάξης… Και αμέσως μετά όλο το Στάδιο αντήχησε με το σύνθημα «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία!».
«Φόρος τιμής στην καρδιά του Μίκη, στην καρδιά της Γάζας, φόρος τιμής στην ειρήνη, στους ανθρώπους αυτούς που έχουν υποφέρει», ήταν η αφιέρωση που έκανε από σκηνής ο Μάριος Φραγκούλης, ερμηνεύοντας το «Της αγάπης αίματα» από το κορυφαίο «Αξιον Εστί» και καλώντας το κοινό να τραγουδήσει μαζί του την «Αρνηση», ολοκληρώνοντας το τραγούδι με μία από τις μοναδικές κορόνες του.
Υστερα ήρθε η ώρα για τον σεβαστό και μεγάλο Μανώλη Μητσιά: «Στράτα τη στράτα», «Το παλικάρι έχει καημό», «Δραπετσώνα» και όλο το Στάδιο να τραγουδά, να υποκλίνεται, να εύχεται να μην τελειώσει αυτή η μοναδική βραδιά.
Και όχι μόνο δεν τελείωνε, αλλά η ένταση όλο δυνάμωνε, αφού στη σκηνή ανέβηκε ο Μίλτος Πασχαλίδης, ξεσηκώνοντας μια μοναδική ατμόσφαιρα. «Είμαστε δυο», «Οταν σφίγγουν το χέρι»… Τραγούδια και συνθήματα, ηλεκτρισμός, όλο το στάδιο μια φωνή, όλα τα χέρια ψηλά, όλες οι φωνές ενωμένες απαιτώντας ξανά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»!
«Ευχαριστούμε τον Μίκη για τον πολιτισμό, για την Τέχνη που μας άφησε παρακαταθήκη και θα μεγαλώσουν γενιές και γενιές. Σας ευχαριστούμε και τον ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας», είπε η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, για να ακολουθήσει η αγέρωχη ερμηνεία της στο «Κράτησα τη ζωή μου» και να μαγέψει με τη μελωδικότητα και τη ζωντάνια της στον «Απρίλη», πριν κάνει ντουέτο με τον Δημήτρη Μπάση στο «Στρώσε το στρώμα σου για δυο».
Με το «Αρνιέμαι» ανέβηκε στη σκηνή ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ξεσηκώνοντας το μοναδικό συναυλιακό κλίμα που μόνο εκείνος ξέρει να δημιουργεί, για να ενωθεί όλο το Στάδιο στο σύνθημα «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός». Αμέσως μετά ερμήνευσε την «Ομορφη πόλη» …και η νύχτα έγινε μέρα, καθώς δεκάδες χιλιάδες φακοί από τα κινητά του κοινού φώτισαν το Στάδιο, δίνοντας εικόνες ανεπανάληπτες. Ακολούθησε το «Σφαγείο», που συνοδεύτηκε από το σύνθημα «Ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές».
«Πατέρα και δάσκαλο» για την οικογένεια των μουσικών, που «δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας» χαρακτήρισε τον Μίκη Θεοδωράκη ο Γιώργος Νταλάρας, που ανέβηκε με τη σειρά του στη σκηνή ερμηνεύοντας το «Ανοίγω το στόμα μου» κι έπειτα τις «Καμπάνες», γιατί… «τούτο το χώμα είναι δικός τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει»… Αυτά τα τραγούδια είναι δικά τους και δικά μας… Και αυτό το ξέρουμε καλά! Τραγούδησε για το χθες, το σήμερα και το αύριο. Τραγούδησε για τον δικό μας Μίκη που μας έμαθε ότι η ζωή έχει «ανηφόρες», αλλά και μας έμαθε πως να κρατιόμαστε «από ένα λουλούδι» μέχρι να σημάνουν οι πραγματικές καμπάνες… Και τον συνόδεψαν αμέσως μετά οι «Τεκετζήδες», παιδιά από τα Μουσικά Σχολεία Ιλίου και Αλίμου, με τα μπουζούκια και τις φωνές τους, στο «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» κερδίζοντας θερμότατο χειροκρότημα.
Η Μαρία Φαραντούρη, ανεβαίνοντας στη σκηνή θύμισε σε όλους ορισμένα λόγια του Μίκη που όπως είπε έλεγε «όλοι μας να αγωνιζόμαστε για να μετατρέψουμε τη βιομηχανία του εμπορίου σε βιομηχανία ειρήνης και πολιτισμού». Ευχαρίστησε το Κόμμα που όπως είπε έκανε και κάνει πολλά για να διασώσει τη μνήμη του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Με τα τραγούδια του Μίκη που ερμήνευσε σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης μας έκανε να «πάρουμε αέρα στην ανθισμένη γη» για τα γελαστά παιδιά που ακόμα αγωνίζονται και εμείς αιώνια θα λέμε «Δόξα και τιμή». Για όσους «στον κόσμο είναι αργά» και κυνηγούν τη ζωή τους. Για «Λίγο ακόμα», για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα και να δούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν. Τραγούδησε για τη «Λαμπρή» για μια «Γιορτή ξανανιωμού», για τα παιδιά που πάνε στον πόλεμο με θάρρος και τρανές καρδιές.
Επαιξε η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης»: Νίκος Τατασόπουλος (μπουζούκι), Αρης Κούκος (μπουζούκι), Ευαγγελία Μαυρίδου (πιάνο), Ξενοφών Συμβουλίδης (όμποε – φλογέρες – μπαγλαμάς), Αρτέμης Σαμαράς (βιόλα), Λευτέρης Γρίβας (ακορντεόν), Νίκος Γκιόλιας (κιθάρα), Θεόδωρος Κουέλης (μπάσο), Νίκος Σκομόπουλος (ντραμς), Στέφανος Θεοδωράκης – Παπαγγελίδης (κρουστά).
Στον ήχο ήταν οι Μιχάλης Αλεξάκης, Νίκος Ρούντος, Σάκης Καρασαρίνης και Γιώργος Αλειφέρης.
Δείτε τα πάντα για τη συναυλία στο πλούσιο ρεπορτάζ του 902.gr, “πατώντας” (κλικ) στην παρακάτω εικόνα:
