Γιώργος Ηρακλέους – Τα νεκρά παιδιά

Βρεγμένοι δρόμοι
και η αγάπη μας πετροβολάει,
τις νύχτες τα δέντρα προσεύχονται,
τότε σε πιάνει το παράπονο και λες:
«Πρέπει να βρω τον βυθό
με τα κοράλλια να κρυφτώ». 

Στην Παλαιστίνη σταυρώνουνε
χιλιάδες μικρούς χριστούς
και συ δεν έχεις ούτε ψίχουλο
ντροπής για το ποτάμι αίματος που τρέχει… 

Δένεις τα μάτια σου
με ένα μαύρο μαντήλι
για να μη βλέπεις.
Ένα χρωματιστό γυαλί
ψάχνει τα μάτια σου,
γιατί φωνάζουν τα παιδιά
και κρατάνε στο χεράκι τους
τα χέρια των προδομένων.
Δεν ζητάνε πια βοήθεια,
σε δικάζουν! 

Από τη συλλογή “Τα υπαρξιακά”