“Έρμη θάλασσα
Που η στεριά μέσα σου βαθαίνει
Ρίξε λίγο φως
Με τα παιδιά σου
Με τ’ άσπρα κύματά σου
Με τους ποιητές σου
Στα πέλαγα γεννημένοι…”

…εις των αιώνων τους αιώνες

“Εκείνος που μας έφυγε,
θυμάται το Σεπτέμβριο στην Ιρλανδία,
την παλιά μας Κύπρο και την Αφρική.
Ευλογεί την ρωμιοσύνη και 
τη φορά στερνό του ρούχο…”

Η Κατιούσα αγαπάει την ποίηση, γιατί η ποίηση είναι τέχνη και η τέχνη είναι η τροφή του μυαλού και της ψυχής, είναι το καύσιμο της λοκομοτίβας που σέρνει την κοινωνία στο δρόμο προς την Επανάσταση.

Με αυτά τα ποιήματα ξεκίνησε η συνεργασία του Γιάννη Ρίτσου με τον Ριζοσπάστη, ενώ την ίδια χρονιά (1934) έγινε και μέλος του ΚΚΕ.

ΑΠΟΨΕ όπου στου καλοκαιριού το πτώμα
βαθιά του ανέμου το στιλέτο είναι μπηγμένο
είδα το μελαμψό σου πρόσωπο στο δώμα,
προφίλ Τσιγγάνου, στις σκιές ζωγραφισμένο.

Όπως ακριβώς υπάρχουν ποιητές που βρίσκουνε μορφή έκφρασης στο δράμα ή στο αφήγημα, υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν τη δράση και το λόγο και σε όλη τη διάρκεια της ζωή τους, με τα έργα τους, αφήνουν στην ιστορία το ίχνος της ποίησης. Τέτοια είναι η περίπτωση του Φιντέλ Κάστρο.

Απ’ άκρη σ’ άκρη
Μέλι είναι η χώρα μου
Κι αναμμένο είναι κάρβουνο
Κι άνεμος που δεν στροβιλίζεται
Σε πράσινα φύλλα

Παίζουνε δυνατά τα σύννεφα πιάνο,
ο ουρανός κοκκινόμαυρος,
οι μέρες περνούν, η φωτιά επιμένει,
ύστερα έρχεται η στάχτη…

Μικραίνει ο χρόνος από την ταχύτητα,
στενεύουν οι μέρες,
μεγαλώνουν αφόρητα οι νύχτες.
Ζεις; Ή απλά επιβιώνεις όπως – όπως;