“Πέντε οργιές της θάλασσας το κύμα και εγώ δεμένος στο κατάρτι με σχοινιά, δεν με κιοτεύει της καρδιάς το μαύρο κρίμα, μήτε κι ο άνεμος που κόβει τα πανιά…”
“Δούλεβε δωδεκάωρο με χαρά του για να γίνει κι αυτός με τη σειρά του συνάρχοντας, μεγάλη κεφαλή και γι’ αφτόν να δουλέβουνε πολλοί…”
“Εμείς άραγε μπορούμε να γυρίσουμε τα μέσα μας έξω, όπως μας ζήταγε συχνά ο ποιητής της επανάστασης; “
Το «Καλημέρα τριανταφυλλάκι» γράφτηκε από τον εξόριστο Μενέλαο Λουντέμη για την πεντάχρονη μοναχοκόρη του, Μυρτώ, που εκείνη την περίοδο βρίσκεται μαζί με την μητέρα της, Έμυ, εξόριστες κι οι δυο στο Τρίκερι…
Για το βιβλίο «Γεωγραφίες της Απουσίας», Σωτήρης Λυκουργιώτης, Κουρσάλ, 2021
“Είναι πανάρχαιο το κρίμα κι όλα προβλέψιμα σ’ αυτόν τον τόπο. Έτσι και με τον Καπετάνιο…”
“Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!…”
Από τα 20 συνολικά ποιήματα που έχει γράψει ο Τσε (όλα σχεδόν μεταξύ 1954-1956) αυτό είναι το μοναδικό, εξ όσων γνωρίζω, που έχει μελοποιηθεί (2011).
“…Ακούς, ακούς; ζυγώνουν οι ξυπόλυτοι –ζητιάνοι της χαράς και της αγάπης– οι καταφρονεμένοι, με τα χοντρά, τα ροζιασμένα δάχτυλα και την αδέξια την περπατησιά, για να σου στρίψουν το άσπρο σου λαιμάκι –και για να σ’ αφανίσουν, μια για πάντα, μεταξωτή μηγιάγγιχτη κουκλίτσα, καμαρωτή μικρούλα τιγριδούλα, κοκώνα με τη σάπια την ψυχή!…”
Ως ελάχιστος φόρος τιμής στη Σοφία Αδαμίδου, που πέρασε με εντιμότητα, με ήθος και με αξιοπρέπεια από τους σύντομους δρόμους της ζωής της… Αιωνία η μνήμη της…
