Δυο πήχες τόπος Μια ματωμένη Γάζα Κι αιώνια Νάκμπα
Ένα ποίημα και ένα τραγούδι αφιερωμένα στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης
Μέχρι να σταματήσει τ’ άδικο στον τόπο σου γίνομαι στόμα που φωνάζει για την ελευθερία σου
Τέλη Σεπτέμβρη. Ήρθε η ώρα να σου πω πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
Σαν σήμερα, στις 12 του Μάη 1992, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ποιητής και στιχουργός πολλών μεγάλων τραγουδιών που αγαπήθηκαν και έμειναν άφθαρτα στο χρόνο, Νίκος Γκάτσος.
Είναι υπέροχο να είσαι κομμουνιστής μολονότι προκαλεί πολλούς πονοκεφάλους.
“Και σήμερα ξανά είναι ο Στάλιν πάνου στο ίδιο τούτο Μαυσωλείο Και δίπλα του είναι οι δοξασμένοι συναγωνιστές του Κι όλοι μαζί από δω κοιτάμε Πέρα μακριά-μακριά στον πιο βαθύν ορίζοντα…”
“Αλλ’ οι εργάτες επίμονα σαν το τρεχάμενο νερό τη σκληρή πέτρα λιανίζουν την λιανίζουν, ολοένα την λιανίζουν. Μες στα μάτια τους ο κόσμος που ονειρεύονται…”
Καλός είναι ο Πλάτωνας με το πλατωνικό του Μα «το κορμί —είπε ο ποιητής— θέλει το μερτικό του» (Εν όψει της… νέας σχολικής χρονιάς στις 10 Μάη)
“Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!”
