“Σε βρήκα κάποια νύχτα σ’ ένα στίχο και κύλισε το δάκρυ μου στο χώμα, σε είδα στον καθρέφτη σ’ έναν τοίχο στην πόλη που δε γέρασε ακόμα…”
Αγάπη, νεότητα και χρήμα, η εφήμερη δόξα: τα πάντα απ’ το βατήρα καταδύσεων πέσανε στο νερό. Καταβροχθίστηκαν τα πάντα απ’ τα θηρία.
Αφιερωμένο στο φαινόμενο του φασισμού, σ’ εκείνους που κάνουν τους αδιάφορους και στους άλλους, που, αφού σφετερίστηκαν τραγούδια γνωστών συνθετών σήμερα αλλού σφυρίζουν…
Το 1964, στις φυλακές Αίγινας, έφτασε από τη Μόσχα ένας φάκελος… “Ποιος να σου το ’λεγε, πως απ’ τα τριάντα αυτά χρόνια μιας δύσκολης και πολυτάραχης ζωής Ωιμέ! τα δεκαπέντε θα περνούσαν στης εξορίας τα σύρματα, στα σίδερα της φυλακής!”
ΤΩΡΑ ΠΕΙΝΑΩ ΓΙΑ τη φωνή, το στόμα τα μαλλιά σου κι αμίλητος και νηστικός γυρνάω στους πέντε δρόμους δε με χορταίνει το ψωμί, η αυγή μ’ αναστατώνει, κι απ’ το πρωί το βήμα σου ψάχνω που κελαρύζει.
“Ας χωριστούμε, αγαπημένη τώρα που δαγκώνουμε αντάμα της νιότης το κόκκινο ρόδο ως το αίμα μας κτυπά δυνατά μες στις φλέβες και την καρδιά μας δεν μάρανε ακόμα των χρόνων το βάρος…”
“-Να μην ξεχαστεί ο φασισμός! Τώρα σηκώνει πάλι το κεφάλι, τώρα οι άνθρωποι ζούνε μέσα στη σιωπή. Να μην ξεχαστεί ο φασισμός!”
Ο στιχουργός Βασίλης Κανιάρης έγραψε ένα συγκινητικό τραγούδι με αφορμή τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη
“…οι ανθρώποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε: οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κ’ οι Σάντσοι ακολουθάνε!”…
Κι όμως υπάρχουν εκείνοι που εργάζονται μεθοδικά και αόρατα για μιαν άλλη ζωή, λίγοι προς το παρόν και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που το διαισθάνονται…
