“…οι στέγες μού έρχουνται ώς τους ώμους κι όσο μακριά και να κοιτάξω βλέπω γονατιστούς ανθρώπους λες κάνουνε την προσευχή τους…”
Ένα ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Είναι το τέταρτο από τα τέσσερα ποιήματα της πρώτης του συλλογής (1913), ένα ποίημα που επανειλημμένα έχει γίνει αντικείμενο επικρίσεων από τους -για διάφορους λόγους- επιτιμητές του.
Με την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Χιλή, ο Πάμπλο Νερούδα γράφει το ποίημα «Σατράπες». Λίγες μέρες αργότερα θα φύγει από τη ζωή…
Δυο ποιήματα του Στρατή Γαλιάτσου
Με αφορμή ένα ποίημα του Ελ Ίντιο Ναβορί που παραμένει επίκαιρο, αφού αυτή η Νησίδα Διεθνιστικής Αλληλεγγύης εξακολουθεί —παρά τις ολέθριες συνέπειες του αποκλεισμού— να διατηρεί αναλλοίωτο τον ανθρωπιστικό, επαναστατικό χαρακτήρα της.
“Μονάχα η μάνα αφήνει για μια στιγμή τη δουλειά της σαν ν’ αφουγκράζεται από πολύ μακρυά: «Φυσάει απ’ τον παλιό καιρό»…”
“…Μπορείς να κοιμηθείς με χαμόγελο. Τα όνειρα σου, αίμα μου!”
“Κι εκεί που οι νύχτες υμνωδούν για την αιωνιότητα, ανάβουν ξανά οι ρωμαλέοι στίχοι των αρχαίων ποιητών για να λιτανέψουν τ’ αστέρια και τα φεγγάρια στους αχανείς ορίζοντες…”
Σαν σήμερα, στις 29 του Αυγούστου 1956, έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Κοτζιούλας, σπουδαίος ποιητής και πεζογράφος, μεταφραστής, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας. Το 1943 εντάσσεται στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, βρίσκεται στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη και ιδρύει τη θρυλική «Λαϊκή Σκηνή». Υπήρξε από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς
