Σωτήρης Μουστάκας: Δεν άνθισε ματαίως…

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τη μέρα που έφυγε πρόωρα από ζωή (4/6/2007) ο αγαπημένος ηθοποιός Σωτήρης Μουστάκας, που με το μοναδικό υποκριτικό χάρισμά του και τη δουλειά του τίμησε το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Ο Σωτήρης Μουστάκας γεννήθηκε το 1940 στη Λεμεσό της Κύπρου και σπούδασε μουσική και στη συνέχεια στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Πρωτόπαιξε σε θεατρική παράσταση όντας σπουδαστής. Αποφοιτώντας, στα χρόνια 1962-1964, συνεργάστηκε με το θίασο Κάκιας Αναλυτή – Κώστα Ρηγόπουλου, παίζοντας σε ελληνικές και ξένες κωμωδίες.

Λαϊκός ηθοποιός με πηγαίο κωμικό ταλέντο, ιδιαίτερο χιούμορ και εκφραστικά μέσα, δεν άργησε να καθιερωθεί στο θέατρο και να ερμηνεύσει ρόλους με μεγάλη επιτυχία σε πολλές κωμωδίες και επιθεωρήσεις. Το 1969 θα συνεργαστεί με το θίασο των σπουδαίων Μινωτή -Παξινού στο έργο του Ο’ Κέιζι «Η Ήρα και το παγώνι». Το 1973 θα δημιουργήσει θίασο με άλλους καταξιωμένους ηθοποιούς και το 1976 θα φτιάξει τον δικό του θίασο, όπου θα ανεβάσει μεταξύ άλλων τον «Καλό στρατιώτη Σβέικ» του Σωτήρη Πατατζή.

Πολλές είναι οι ερμηνευτικές επιτυχίες του σε κωμωδίες και επιθεωρήσεις, όπως πολλές και οι ταινίες που έπαιξε: «Αλέξης Ζορμπάς», «Το πρόσωπο της ημέρας», «Μπετόβεν και μπουζούκι», «Ο μπούφος», «Ο τσαχπίνης», «Ο αρχιψεύταρος» κ.ά. Όμως λίγες φορές του δόθηκε η δυνατότητα να παίξει σε κλασικά έργα, όπως ο ίδιος ήθελε.

Η βαριά αρρώστια που τον ταλαιπώρησε τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής του δεν κατάφερε  να καταβάλλει την ενεργητικότητά του και το σπάνιο ταλέντο του. Παίζοντας μαζί με τον Θύμιο Καρακατσάνη, στην κωμωδία «Ξανά μαζί», που αναφέρεται στη μοναξιά και τη φτώχεια δυο ηλικιωμένων, πρώην διάσημων κωμικών και την Πενία, στον αριστοφανικό «Πλούτο» (σε σκηνοθεσία Θύμιου Καρακατσάνη), κέρδισε για πολλοστή φορά το θερμό χειροκρότημα και την αγάπη του κοινού.

Ο τελευταίος του ρόλος ήταν στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Ελ Γκρέκο», όπου υποδύθηκε  τον ζωγράφο Τιτσιάνο.

Ο Σωτήρης Μουστάκας βραβεύτηκε για την προσφορά του με  το Βραβείο Επιθεώρησης του Θεατρικού Μουσείου και το βραβείο «Παπαδούκα» της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Το μεγαλύτερο όμως βραβείο που απέσπασε στη ζωή του ήταν η αποδοχή και η αγάπη του κόσμου.