Προμηθέας Δεσμώτης: “Το μέλλον δεν ανήκει στη βία”

Η σχέση μου με το θέατρο ξεκίνησε πολύ πολύ νωρίς. Από παιδί σκιρτούσε η καρδιά μου, όταν ένας από τους γονείς μου ερχόταν στο σπίτι με εισιτήρια. Έπειτα έγινε δική μου η επιλογή της παράστασης και απαραίτητη έξοδος μέσα στην εβδομάδα.

Η πανδημία λοιπόν μού στέρησε, εκτός των άλλων, μια μεγάλη αγάπη. Ο μόνος λόγος που μπήκα σε πλατφόρμες να δω  online παραστάσεις, ήταν η στήριξη σε ηθοποιούς και συντελεστές εκείνη τη δύσκολη περίοδο.  Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μαγεία της σκηνής, την ανάσα του ήρωα, την επαφή.

Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Γράφω ως απλός θεατής, ως λάτρης. Ως τέτοιος λοιπόν και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στο μαγικό κόσμο του Προμηθέα Δεσμώτη, όπως τον σκηνοθέτησε ο Άρης Μπινιάρης και τον απέδωσε, για την ακρίβεια τον “έζησε” ο Γιάννης Στάνκογλου.

Το είδαμε στο Θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, αγαπημένος χώρος, καθαρός και με καλή οργάνωση.

Είχα καιρό να παρακολουθήσω αρχαία τραγωδία και οφείλω να ομολογήσω πως πάντα είμαι “η αυστηρή της παρέας”, αφού με πιάνει η στριμάδα του φιλολόγου και συνήθως πληγώνομαι από κάτι δήθεν, εμμονικές μοντερνιές που έχουν κατά καιρούς προσπαθήσει να ανατρέψουν και τελικά έχουν καταφέρει να καταστρέψουν κλασικά έργα.

Η παράσταση άρχισε. Το Κράτος και η Βία εισήλθαν στη σκηνή σέρνοντας σαν άγριο σκυλί με φίμωτρο τον Προμηθέα, για να τον αλυσοδέσουν αιώνια στο βράχο της Σκυθίας.

Από το πρώτο λεπτό, η μαρτυρική προσπάθεια του αγαπημένου στον άνθρωπο Προμηθέα, γίνεται δικό μας πάθος.  Ο Γιάννης Στάνκογλου,  επαναστατικά συγκλονιστικός, μας πήρε και μας σήκωσε. Σε όλη τη διάρκεια ψάχνω στα χέρια μου τα δεσμά του, συμπάσχω, πέφτω, σηκώνομαι, ελπίζω στην ανατροπή. Ο ηθοποιός είναι από την αρχή ως το τέλος όρθιος και δεμένος σε ένα αρκετά ψηλό σημείο, γεγονός που καθιστά πραγματικά τιτάνια την ερμηνεία του. Είναι κατά τη γνώμη μου, ο ρόλος της ζωής του!

Ο Δαυίδ Μαλτέζε,  στο ρόλο του Ηφαίστου,  αρνούμενος να δέσει αδερφό Θεό, παλεύει ανάμεσα στο νόμο της εξουσίας και το δίκιο. Κάνει άλλο ένα πέρασμα ως ακόλουθος του Ωκεανού και του Ερμή και σημειώνω το όνομά του, να ψάχνω από εδώ και στο εξής πού παίζει.

Ο Αλέκος Συσσοβίτης ως φιλάρεσκος ,έξτρα ροκ Ωκεανός με ασημί μποτίνια, με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος είναι. Ακόμα και η φωνή του δεν παραπέμπει. Λογικό, είναι για λίγο θεός. Τρομερό κοστούμι, υπέροχη κίνηση.

Ο Ιωάννης Παπαζήσης είναι ο Ερμής ,το πιστό σκυλί του Δία. Μπαίνει σαν ερπετό στη σκηνή, με τους ακόλουθους Δαυίδ Μαλτέζε και Κωνσταντίνο Γεωργαλή και καθίσταται τόσο αντιπαθής, αφού είμαστε όλοι Προμηθείς και μας ζητά να υποταχθούμε.

Ένα τεράστιο χειροκρότημα στη Νάνσυ Μπούκλη, την τιμωρημένη από την Ήρα,  Ιώ,  που μπαίνει στη σκηνή πάνω σε ειδικά σχεδιασμένα ξυλοπόδαρα και ερμηνεύει πάνω σε αυτά,  μην αφήνοντας το εντυπωσιακό κοστούμι να την καταπιεί.

Μην ξεχάσω την Κατερίνα Δημάτη και τη Γρηγορία Μεθενίτη, ως ακόλουθους του Κράτους και της Βίας, γιατί όπως έλεγε κι ο Κάρλο Γκολντόνι, οι μικροί ρόλοι κάνουν πολύ συχνά ένα έργο, σπουδαίο.

Θα μου επιτρέψετε όμως να ξεχωρίσω πέρα και πάνω από όλους το Χορό! Είχαμε χρόνια να δούμε τέτοιο Χορό. Οι Ωκεανίδες του Μπινιάρη, είναι οι πρωταγωνίστριες της παράστασης. Εννέα αερικά με ασύλληπτη αρμονία, γίνονται ένα. Υπέροχες φωνές, μουσικά καταρτισμένες, μελετημένες μετρικά,  άψογες.  Τα φορέματά τους συνοδεύουν τις κινήσεις τους, οι μάσκες τους απογειώνουν τη σωματική τους έκφραση. Χορός που αξίζει να μείνει στην ιστορία του θεάτρου. Δήμητρα Βήττα,  Ελένη Βλάχου,  Φιόνα Γεωργιάδη, Κατερίνα Δημάτη,  Δάφνη Κιουρκτσόγλου,  Γρηγορία Μεθενίτη,  Δάφνη Νικητάκη,  Αλεξία Σαπρανίδου και Θάλεια Σταματέλου.

Η μουσική σε σύνθεση Φώτη Σιώτα, με το μουσικό Σταμάτη Φουσέκη επί σκηνής, είναι σίγουρα μια πολύ ξεχωριστή πτυχή της παράστασης. Δημιουργεί ένα μοναδικό ηχόδραμα, ακολουθώντας με ένα τρόπο την παράδοση του αρχαίου θεάτρου.  Σε πολλά σημεία ταξίδεψα στο χρόνο. Σε κάποια πάλι δεν σας κρύβω, πως το μόνο που ήθελα να ακούγεται, ήταν η φωνή του Στάνκογλου.

Ο Άρης Μπινιάρης είναι ένας σκηνοθέτης που φαίνεται πόσο σκληρά δουλεύει πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με κάτι τόσο σπουδαίο όσο το θέατρο.  Καταφέρνει ευφυώς να υψώσει τον άνθρωπο ως κεντρικό πρωταγωνιστή. Ακόμη και η επιλογή των συνεργατών του είναι σοφή. Κοστούμια, φωτισμός,  κίνηση, σκηνικά,  μακιγιάζ,  ένα προς ένα. Κάθε φορά που παρακολουθώ δουλειά του,  είναι όλο και καλύτερη. Πραγματικά σπουδαίο να εξελίσσεται ένας ήδη ταλαντούχος άνθρωπος.

Η μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα,  ξεπερνά κάθε προσδοκία και είναι το σώμα του έργου. Πάνω σε αυτήν δουλεύτηκε όλο.

Προχθές λοιπόν στη Ρεματιά, ούτε πληγώθηκα, ούτε θύμωσα,  κράτησα την ανάσα μου σε όλη την παράσταση και το πιο δυνατό χειροκρότημά μου για το τέλος.

Η παράσταση συνεχίζεται μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου, προλαβαίνετε να κλείσετε εισιτήρια. Μην τη χάσετε!