Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι φάρσα – Με αφορμή την επίμαχη δήλωση του Καζάκου

Καθότι και διότι όπως έχω ξαναπεί, είχα την τύχη και την ατυχία να σπουδάσω στην Βουλγαρία την μετασοσιαλιστική περίοδο 1993-2002 αυτή η εποχή είχε πολλά να πει και περισσότερα ακόμη να διδάξει σε όσους είχαν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν. Η χώρα πουλήθηκε κομμάτι-κομμάτι μέσα σε μια εφταετία, για τους γνωστούς λογούς. Ξεπουλήθηκαν εργοστάσια, μεταφορές, συγκοινωνίες, τηλεπικοινωνίες, δρόμοι, η ενέργεια, λιμάνια, λίμνες, ποτάμια ακόμη και βουνά ολόκληρα! Προφανώς το καθοδηγούμενο και χειραγωγημένο πόπολο εκεί, θεώρησε ότι η δημόσια περιουσία ενός κράτους έχει ταμπέλα – Σου λέει: Αυτά τα έφτιαξε ο σοσιαλισμός, άρα είναι κακά και άχρηστα, οπότε τώρα μια και απαλλαχτήκαμε απ αυτόν, πρέπει να τα πουλήσουμε να απαλλαγούμε απ τα βαρίδια του παρελθόντος και να ατενίσουμε με άλλο μάτι το μέλλον της χώρας!

Μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια η ανεργία εκτινάχτηκε σε τεράστια ποσοστά, ειδικά στις ηλικίες 20-45, η Βουλγαρία όπως και το λοιπό πρώην ανατολικό μπλοκ, άρχισε να εξάγει πια υψηλής ποιότητας μετανάστες σε όλον τον κόσμο, έγιναν το “ακριβότερο” εξαγώγιμο προϊόν της!

Θα μου πεις και πού το κακό, σε ελεύθερη οικονομία ζούμε, άρα ο καθένας είναι ελεύθερος να διαθέσει και να διαπραγματευτεί την αξία της εργασίας του (ή μάλλον της εργατικής του δύναμης) με όποιους όρους τον βολεύουν.

Δεν θα είχε κι άδικο εδώ που τα λέμε αν δεν υπήρχε η αφέλεια και η πολιτική αγραμματοσύνη για να δικαιολογήσουν μια τέτοια…. βλακεία μετά συγχωρήσεως.

Ο μετανάστης, ο οποιοσδήποτε μετανάστης δέχεται έτσι ή αλλιώς όλες τις πιέσεις του συστήματος, είτε ως άνεργος, είτε ως εργαζόμενος στον τόπο της επαγγελίας που διάλεξε να πάει (αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας).

Από τη Βουλγαρία έφυγα το 2002, αφότου η “κρίση” κόπασε (και βρίσκαμε κωλόχαρτο), όταν η χώρα έμοιαζε πια με παρατημένο κουφάρι, βορά σε εγχώριους και εισαγόμενους τυχοδιώκτες, απ’ τους οποίους δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει ακόμα, 25 χρόνια μετά την ανατροπή του “καθεστώτος” και την ανάσα ελευθερίας που αποζητούσε αλαλάζοντας ο λαός της.

Αυτό όμως που φαίνεται ακόμη και τώρα, είναι ότι απ’ αυτήν τη χώρα λείπει μια ολόκληρη γενιά, μια γενιά που το κενό που άφησε πίσω της (20 χρόνια μετά) είναι τώρα πιο εμφανές απ’ ό,τι τη στιγμή της δημιουργίας του (το μακρινό πια 1996). Μια γενιά που λείπει απ’ τον αγώνα, απ’ το δρόμο, απ’ τους χώρους δουλειάς, απ’ τη διεκδίκηση…

Θα μου πεις ότι η δική μας χώρα έχει περάσει δυο και τρεις φορές αυτήν την κατάσταση και έχει γεμίσει τον κόσμο με “Έλληνες” μετανάστες… Δίκιο έχεις, κάθε φορά όμως, για κάθε γενιά που φεύγει, έρχεται η ώρα που το κενό που άφησε πίσω της είναι αδύνατο να καλυφθεί! Το καλύτερο για ένα μετανάστη είναι εφήμερο, το κενό για την χώρα είναι μόνιμο.

Προφανώς οι συνθήκες που επιβάλλονται σε χώρες σαν την Βουλγαρία, σαν την Ελλάδα και σαν την Συρία δεν είναι ίδιες, αλλά έχουν το ίδιο αποτέλεσμα εκτός των άλλων. Προφανώς και οι οικονομικά σταθερότερες χώρες (όπως της κεντρικής Ευρώπης πχ) προσβλέπουν και στο μεταναστευτικό ρεύμα που δημιουργούν οι κρίσεις… και δεν φαντάζομαι κάποιος να θεωρήσει παράλογη τη σκέψη αυτή. Ο μετανάστης, ανειδίκευτος ή εξειδικευμένος, είναι μια προσοδοφόρα επένδυση για τον εργοδότη, θα συμπιέσει το μισθό, θα φοβηθεί να διεκδικήσει, ίσως (το πιθανότερο) δε θα γραφτεί ποτέ σε ένα συνδικάτο, γενιά είναι πιο διαχειρίσιμος… λόγω της ιδιότητάς του.

Η τοποθέτηση του Καζάκου, για το ότι ο μετανάστης είναι προδότης λιποτάκτης και άλλα τέτοια, είναι αδιαμφισβήτητα υπερβολική, αλλά και πάλι δεν είναι τίποτα άλλο παρά από μια προσωπική τοποθέτηση. Οι εργαζόμενοι εντός ή εκτός συνόρων δεν έχουν τίποτα άλλο να πουλήσουν, γι’ αυτό πουλάνε την εργασία τους. Μετανάστης η όχι, πάντα παραμένεις προλετάριος (με ή χωρίς γραβάτα). Το δίλημμα ΔΕΝ είναι σε ποιον θα την πουλήσεις την εργασία σου, το ΔΙΛΗΜΜΑ παραμένει να είναι το “Αν πρέπει να ψάξεις ξανά νέο αφεντικό” εντός ή εκτός συνόρων!

Προδότες… όχι… Απόντες όμως είναι… Το δικαιολογημένα ή όχι, είναι μια άλλη ιστορία!