Το “θαύμα” της ανάπτυξης, με αίμα είναι βαμμένο
Πάνω από 15 νεκρούς σε εργατικά δυστυχήματα μετράει η εργατική τάξη το τελευταίο δίμηνο. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ένα σύγχρονο γεφύρι της Άρτας που χρειάζεται εργατικό αίμα για να στεριώσει κι αδιαφορεί προκλητικά για τα μέτρα ασφαλείας και τέτοιες “λεπτομέρειες”…
Χτες ήταν μια μαύρη μέρα για την εργατική τάξη, που πλήρωσε νέο, βαρύ φόρο αίματος στο Μολώχ της ανάπτυξης. Ένας 46χρονος υλοτόμος στις Σκουριές που καταπλακώθηκε από δέντρο (ενώ αν είχαν αφήσει να καταστραφεί το δάσος από την επιχείρηση, δε θα είχαμε τέτοια προβλήματα). Ένας 45χρονος εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά, που έχασε τις αισθήσεις του εν ώρα εργασίας, μην αντέχοντας τη σκληρή εντατικοποίηση, και μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Χτες κατέληξε άλλος ένας εργάτης από το δυστύχημα στη Σκάλα Λακωνίας, στις αρχές του μήνα, όπου είχαν χάσει τη ζωή τους δύο συνάδελφοί του. Σήμερα απεργούν οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ, όπου προχτές ένας εργάτης υπέστη σοβαρά εγκαύματα.
Η “κακιά η ώρα” έρχεται ολοένα και πιο συχνά. Αλλά δεν είναι απλώς θέμα τύχης-ατυχίας. Κάτι που επαναλαμβάνεται σε σταθερή, καθημερινή σχεδόν βάση, δεν μπορεί να θεωρείται συμπτωματικό ή τυχαίο. Το ζήτημα είναι τι γίνεται για να αντιμετωπιστεί ή αν το περιμένουμε να έρθει σαν μοιραίο, φυσικό φαινόμενο. Ο τραγικός απολογισμός των θυμάτων από εργατικά δυστυχήματα, το τελευταίο δίμηνο, υπερβαίνει τους 15 νεκρούς εργάτες! Αλλά το αυτί των κρατούντων και της ευαίσθητης αριστερής κυβέρνησης που θεσμοθετεί το περαιτέρω τσάκισμα των κατακτήσεων, δεν ιδρώνει εύκολα…
Δεν είναι τυχαίο ασφαλώς ότι δύο από τα χτεσινά περιστατικά αφορούν την Ελ Ντοράντο στις Σκουριές και την κινέζικη COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, δύο από τους πυλώνες του “σαξές στόρι” και του “θαύματος” της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα δυστυχήματα αυτά αποδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο τι μπορεί να προσδοκά η εργατική τάξη από αυτήν την περιβόητη ανάπτυξη που της τάζουν πως έρχεται για να βελτιώσει τη ζωή της. Μια “ανάπτυξη” που έχει σαφές ταξικό πρόσημο κι είναι σαν το γεφύρι της Άρτας, που θέλει εργατικό αίμα για να στεριώσει, αδιαφορώντας προκλητικά για μέτρα ασφαλείας και τέτοιες ευτελείς λεπτομέρειες.