Πάει καιρός

Πάει καιρός που η ζωή
Μου έστησε καρτέρι
Κάποια ενέχυρα παλιά
Μου τα ‘δωσε στο χέρι

Κάποτε ήξερα καλά
Τα «όχι» και τα «πρέπει»
Κάποτε έγιανα πληγές
Τις στέγνωνα με ζέση

Απ’ τις ασάλευτες κορφές
Έτρεφα τη ματιά μου
Και με τα δάκρυα των πουλιών
Έλουζα τα παιδιά μου

Τους είχα δράκους φυλαχτό
Τις μάγισσες φοβέρα
Να μην αγγίξουν τις πληγές
Να ‘χουν καθάρια μέρα

Μα οι πληγές γίναν οχιές
Στην τσέπη φυλαγμένες
Κι ήρθαν οι ώρες οι κακές
Κι ήρθαν καινούριες γέννες

Στα δάση και στις ερημιές
Φυλάω τα παιδιά μου
Κι όσα ενέχυρα παλιά
Τα παίρνω για σπαθιά μου

Ευαγγελία Κούρτη