«Ως δικαστικός επιμελητής, ξέρω καλά την απανθρωπιά της έξωσης, τους εκβιασμούς των τραπεζών και των κορακιών…»
«Σε όσους συναδέλφους μου, δικαστικούς επιμελητές, διάφορους άλλους του νομικού κόσμου, που μιλούν για την ανάγκη τήρησης της νομιμότητας και των ιερών δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας, θα μπορούσα να τους μιλήσω για τις προτάσεις του ΚΚΕ… Όμως, μου έρχονται στο νου οι στίχοι του ποιητή… “Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη, μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί, σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει, παίρνει το μέρος των φτωχών”»
Η έξωση μιας 74χρονης ανάπηρης μάνας και του 58χρονου ανάπηρου γιου της από το σπίτι τους στα Πέτρινα των Άνω Πετραλώνων με τη συνδρομή πάνοπλων δυνάμεων καταστολής, ήταν μια απάνθρωπη και βάρβαρη πράξη.
Δεν υπάρχουν λόγια για το μέγεθος της απανθρωπιάς. Την ίδια μέρα, πολλοί δημοσιογράφοι ρωτούσαν εάν το σπίτι ήταν η πρώτη κατοικία των αναπήρων. Αλήθεια, ένα φτωχόσπιτο στα Προσφυγικά των Πετραλώνων, θα μπορούσε μήπως να είναι το «εξοχικό» τους; Έλεος!
Ως δικαστικός επιμελητής, ξέρω καλά την απανθρωπιά της έξωσης, τους εκβιασμούς των τραπεζών και των κορακιών που παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη στους πλειστηριασμούς. Ξέρω τους νόμους και το άδικο πλαίσιο, που έχει διαμορφωθεί σε βάρος των υπερχρεωμένων εργατικών και λαϊκών οικογενειών με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων. Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτά.
Θέλω να μάθουν οι νεότεροι, να θυμηθούν οι παλιότεροι. Σ’ αυτή την γειτονιά που έγινε η έξωση, τα Πέτρινα-Προσφυγικά-Ασύρματος των Άνω Πετραλώνων, γυρίστηκε η αριστουργηματική ταινία «Συνοικία το Όνειρο», σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη και σε σενάριο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και του συγγραφέα Κώστα Κοτζιά , με πρωταγωνιστή το Μάνο Κατράκη. Μια ταινία ύμνος στην φτωχολογιά και τα βάσανά της.
Οι Πετραλωνίτες, που τρέξαμε το πρωί της Τρίτης, κάτω από το σπίτι της οδού Τιμοδήμου, για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους ανάπηρους που τους ξεσπίτωναν, ήμασταν οι πιτσιρικάδες στη σκηνή της ταινίας με τα πρόσωπα καρφωμένα στο τζάμι της πόρτας στην ταβέρνα όπου ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγουδούσε: «Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά, άναψες τον καημό μου, είσαι μικρός και δε χωράς, τον αναστεναγμό μου». Τί κι αν πέρασαν τόσα χρόνια, η φτωχολογιά ακόμα τραγουδά τους αναστεναγμούς της… Ένας κόσμος πραγματικά «μικρός», όπου κυριαρχούν τα ΜΑΤ και τα χημικά ενάντια στους αγωνιστές.
Αυτή την γειτονιά, αυτή τη συνοικία που ανθήσαν τα όνειρά μας, θέλουν σήμερα να την κάνουν «τουριστικό προϊόν», airbnb και ντεκόρ των μεγάλων ξενοδοχείων… Τράπεζες και κοράκια πέφτουν πάνω από τα φτωχόσπιτα, τσακίζοντας όνειρα, ελπίδες, οικογένειες ολόκληρες. Βαρβαρότητα – μόνο αυτή η λέξη ταιριάζει.
Σε όσους συναδέλφους μου, δικαστικούς επιμελητές, διάφορους άλλους του νομικού κόσμου, που μιλούν για την ανάγκη τήρησης της νομιμότητας και των ιερών δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας, θα μπορούσα να τους μιλήσω για τις προτάσεις του ΚΚΕ για την απαγόρευση των πλειστηριασμών, για την προστασία της πρώτης κατοικίας, για την απαλλαγή από τα άδικα χρέη κ.ά. Όμως, μου έρχονται στο νου οι στίχοι του ίδιου του ποιητή (Τ. Λειβαδίτης), σ’ ένα τραγούδι που άκουσα πρόσφατα με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου που απαγγέλει.
Αυτό, λοιπόν, θα τους απαντήσω: «Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη, μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί, σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει, παίρνει το μέρος των φτωχών».
Κι εμείς πάντα με το μέρος και το δίκιο των φτωχών, κόντρα στους άδικους νόμους και την βαρβαρότητα, όσα ΜΑΤ κι όσα χημικά κι αν μας ρίξουν…
Γιατί στις συνοικίες της φτωχολογιάς, θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο με τους αγώνες και την πάλη μας για τη νέα κοινωνία, όπου όλοι θα έχουμε το σπίτι μας, νοσοκομεία, σχολειά κι όσα μας αξίζουν στις συνθήκες του 21ου αιώνα.
Γιώργος Ξαγοράρης
Δικαστικός Επιμελητής,
υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στον Δήμο της Αθήνας,
Ανωπετραλωνίτης
