Μια αναγκαία απάντηση στον κ. Βουλαρίνο…

Ένα κείμενο της Άννας-Μαρίας Ηλιού, που αλιεύσαμε από τον 902.gr. Η πρόεδρος του Φοιτητικού Συλλόγου ΜΜΕ-Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ απαντά στις φτηνές ειρωνείες του Μάνου Βουλαρίνου και σε ένα άθλιο κείμενο για τις κινητοποιήσεις και τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης των φοιτητριών.

Με αφορμή τις καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη η γνωστή αθλήτρια και Ολυμπιονίκης, Σ. Μπεκατώρου και τα αντίστοιχα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης φοιτητριών από καθηγητές του ΑΠΘ, ως Φοιτητικός Σύλλογος από την πρώτη στιγμή προχωρήσαμε σε δράσεις και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στις συμφοιτήτριές μας. Καταδικάσαμε τα απαράδεκτα περιστατικά, ζητήσαμε να προχωρήσουν ΑΜΕΣΑ οι νομικές διαδικασίες απέναντι στους δράστες και διεκδικήσαμε τα αναγκαία μέτρα πρόληψης – προστασίας και στήριξης των γυναικών με ευθύνη του κράτους και της Πρυτανείας.

Διαβάζοντας άρθρο, που δημοσιεύτηκε σε γνωστό site πανελλαδικού βεληνεκούς και αναπαράχθηκε και σε άλλα site και εφημερίδες, μας δημιουργήθηκαν κάποιοι εύλογοι  προβληματισμοί…

Ο εν λόγω δημοσιογράφος διαστρέβλωσε χυδαία το περιεχόμενο της κινητοποίησής μας, φτάνοντας στο σημείο να τη χλευάσει και να τη χαρακτηρίσει «άρτσι, μπούρτζι και λουλάς». Ειρωνευόμενος τις δράσεις των φοιτητριών, δήλωσε ότι του προκάλεσαν «γέλιο χωρίς σταματημό».

Τέτοιες απαράδεκτες φράσεις για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η καταδίκη της σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης, ούτε στον «κίτρινο Τύπο» δεν έχουμε συναντήσει. Ας βρει κανένα μαντήλι να κλάψει ο κ. Βουλαρίνος… γιατί τα σχόλιά του έχουν προκαλέσει μόνο την αποδοκιμασία στις συμφοιτήτριές μας και τους συμφοιτητές μας!

Ωστόσο, θέλουμε να δώσουμε απάντηση στον περισπούδαστο… «προβληματισμό» του κ. Βουλαρίνου, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι πρωτοβουλίες του φοιτητικού μας συλλόγου οδηγούν… στην «αθώωση των δραστών», προσφέρουν «άλλοθι στους θύτες».

1) Σκόπιμα και επιδεικτικά αποκρύπτει ότι ο φοιτητικός μας σύλλογος ζητάει να ξεκινήσουν άμεσα οι απαραίτητες νομικές διαδικασίες για την καταδίκη των ενόχων. Άρα, δεν έχει καμιά υπόσταση ο ισχυρισμός του ότι ο φοιτητικός μας σύλλογος θεωρεί ότι ο δράστης της σεξουαλικής παρενόχλησης «δεν φταίει». Αυτό που τον ενοχλεί είναι ότι ως φοιτήτριες και φοιτητές αναδεικνύουμε την ατομική ευθύνη των δραστών τέτοιων εγκληματικών πράξεων, που πρέπει να αποδοθεί από τη δικαιοσύνη, αλλά και τις συνθήκες που διευκολύνουν τη δράση τους.

2) Μας κουνάει το δάχτυλο γιατί αποκαλύπτουμε ότι τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης σε συμφοιτήτριές μας δεν γίνονται σε «κενό αέρος», γιατί κάθε φοιτήτρια στην πορεία των σπουδών της, αύριο στην επαγγελματική της πορεία, είναι εκτεθειμένη στις οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις, τους εκβιασμούς. Άραγε δεν είδε, δεν άκουσε όσα περιγράφουν οι γυναίκες που κατήγγειλαν δημόσια τη σεξουαλική παρενόχληση μετά από χρόνια σε συνεντεύξεις τους, όπως η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου και άλλες αθλήτριες; Έχει αναρωτηθεί ο κ. Βουλαρίνος τι κουράγιο χρειάζεται μια φοιτήτρια για να καταγγείλει τη σεξουαλική παρενόχληση όταν ξέρει ότι κινδυνεύει να μην πάρει πτυχίο; Σκέφτεται καθόλου την εργαζόμενη που αντιμετωπίζει τον εκβιασμό της απόλυσης, της ανεργίας και αναγκάζεται να μένει σιωπηλή απέναντι στην εργοδοτική βία, η οποία φτάνει μέχρι τη σεξουαλική παρενόχληση; Άραγε, ο εν λόγω δημοσιογράφος προβληματίζεται για το γεγονός ότι οι εργοδότες που παρενοχλούν σεξουαλικά τις εργαζόμενες «πέφτουν στα μαλακά» με βάση τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα;

Στην ουσία μας λέει ότι η καταδίκη ορισμένων ενόχων που κακοποιούν γυναίκες είναι αρκετή για να ησυχάσουμε και να κυκλοφορούμε ελεύθερες. Όμως, οι δράστες δε σκέφτονται μόνο ότι μια κοπέλα «δεν θα μιλήσει, ποιος θα την πιστέψει, είναι γυναίκα». Κυρίως, γνωρίζουν ότι το μέλλον, η πορεία, τα όνειρα μιας φοιτήτριας, μιας εργαζόμενης, μιας αθλήτριας, κάθε γυναίκας που βιώνει τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό, εξαρτώνται από τους διάφορους «ισχυρούς παράγοντες» στα Πανεπιστήμια, στην έρευνα, στον αθλητισμό, που βυθίζονται όλο και περισσότερο στη σήψη της εμπορευματοποίησης.  Όσο κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, η αποθέωση της ατομικότητας σε βάρος της συλλογικότητας, οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις, κάθε γυναίκα είναι ευάλωτη σε κάθε είδους κίνδυνο.

3) Από πού προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ανάδειξη των οικονομικών και κοινωνικών αιτιών ενός ζητήματος σημαίνει αθώωση του δράστη; Μήπως, οι ανακοινώσεις δεκάδων φοιτητικών συλλόγων, εργατικών σωματείων και άλλων μαζικών φορέων, που ανέδειξαν τις πραγματικές αιτίες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια της δίκης της, σημαίνει ότι αθώωναν το Ρουπακιά;

Ας γνωρίζει ο κ. Βουλαρίνος ότι το σύνθημα της κινητοποίησής μας «Σπάμε τη σιωπή» δεν είναι a la carte όσων σήμερα μας στερούν τη δυνατότητα να σταθούμε οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητες, ώστε να αντιμετωπίσουμε, να αποκρούσουμε, να καταγγείλουμε τη βία κάθε μορφής. Για αυτό, διεκδικούμε το δικαίωμά μας να ζούμε και να σπουδάζουμε στις σχολές και στις εστίες, με τα αναγκαία μέτρα προστασίας και στήριξης, παλεύουμε για όλες τις ανάγκες κάθε φοιτήτριας.  Σε αυτό τον αγώνα βρίσκουμε απέναντι τη σημερινή κυβέρνηση, όπως και τις προηγούμενες, που κάνουν copy paste την πολιτική της ΕΕ.

Πώς θα στηριχθεί μια γυναίκα – θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, όταν υπάρχουν μόλις 20 ξενώνες σε όλη την Ελλάδα για το σύνολο των κακοποιημένων γυναικών; Πώς θα αναπτυχθεί η σχέση εμπιστοσύνης του θύματος με τους ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, άλλους επαγγελματίες, όταν δεν υπάρχει σταθερό, μόνιμο προσωπικό στις αντίστοιχες κρατικές δομές, παρά μόνο συμβασιούχοι; Γιατί οι κυβερνήσεις διαχρονικά περιορίζονται στη χρηματοδότησή τους από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, με ημερομηνία λήξης.

Μάλλον, ο εν λόγω αρθρογράφος έχει μεγαλύτερο καημό για να προστατέψει τους συγκεκριμένους θεσμούς, παρά για την πραγματική προστασία των γυναικών.

Η σιωπή των γυναικών για την πολύμορφη βία, ιδιαίτερα την εργοδοτική, κρατική, μπορεί να σπάσει στους χώρους δουλειάς, στους χώρους σπουδών, άθλησης, ψυχαγωγίας. Μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους χτίζουμε πραγματικά ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε νέα που έχει υποστεί κακοποίηση, δυναμώνουμε το συλλογικό αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες μας στη μόρφωση, στην εκπαίδευση, στον αθλητισμό, πολιτισμό.

Ο αγώνας για να ζήσουμε όπως μας αξίζει τον 21ο αιώνα δεν σταματάει… Όσες προσπάθειες και αν κάνει ο κ. Βουλαρίνος να αθωώσει τη σημερινή βαρβαρότητα που ζούμε….

*Η Άννα-Μαρία Ηλιού είναι πρόεδρος του ΦΣ Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ.