Στους κατακερματισμένους μας καιρούς ο Λειβαδίτης πρόλαβε να ολοκληρώσει την πονεμένη πορεία του με την αποδοχή και της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης και της αστείρευτης πληρότητας της ζωής, που θα παραμείνει πάντοτε μια πρόκληση, ένα κάλεσμα…
Πρέπει να γίνεις σκληρός χωρίς όμως να χάσεις ποτέ την τρυφερότητά σου Τσε Γκεβάρα, 1967
Κι έφυγε η Κατερίνα εκείνη τη Δευτέρα, 3 του Οκτώβρη σαν σήμερα, μην μπορώντας να αντέξει ούτε μια Κυριακή ακόμη. Κι έφυγε και τραγουδήθηκαν τα ποιήματά της.. Ακόμη κι όταν έφευγε οι φίλοι της τραγουδούσαν, έτσι για το γαμώτο που δεν έζησε..έτσι για να φύγει χαρούμενη. Πάνε 25 χρόνια από τότε..
Αντιτάχθηκε μεν στην διάλυση του ΚΚ μετά τις ανατροπές, μην κατορθώνοντας όμως τελικά να αντισταθεί στις σειρήνες της “ανανέωσης”.
Μικρό εστιατόριο-μπαρ της Αβάνας στη μέση ενός δρομάκου, σημείο αναφοράς στη μουσικοποιητική… γαστρονομία της Λατινικής Αμερικής και της Αμερικής των γκρίνγκος, μα και στην τρομοκρατική κουζίνα των ΗΠΑ.
Με την καθοριστική συμβολή του, το ετερόκλητο κίνημα κατά του καθεστώτος του σάχη σύντομα υποχώρησε προς όφελος ενός μονολιθικού θεοκρατικού καθεστώτος, στοιχεία του οποίου, παρά τις αλλαγές που έχουν μεσολαβήσει, διαμορφώνουν μέχρι σήμερα σε σημαντικό βαθμό την κοινωνικοπολιτική φυσιογνωμία του Ιράν.
Τρία κόκκινα γράμματα, χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές κι αγωνίστριες στρατευμένοι στον αγώνα για την κοινωνική συνειδητοποίηση και απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση, την ταξική σκλαβιά. Έναν αγώνα που ο Γ. Ρίτσος, «πάντα “παρών στο κάλεσμα της εποχής”», συμμετείχε με σώμα και ψυχή και υπερασπίστηκε με τη δράση του και το έργο του.
Η μουσικότητα των στίχων του Γκιγιέν, που πηγάζει από τις παραδόσεις της Καραϊβικής και προεκτείνει τους ρυθμούς της, χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς (γνώριμο στους φίλους της Κατιούσα) από την πρώτη του κιόλας συλλογή, δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει και το σκληρό, επιβλητικό μουσικό τοπίο της Λατινικής Αμερικής, αλλά και της Ισπανίας.
Ένα όμορφο γκράφιτι «ντύνει» εδώ και λίγες ώρες έναν τοίχο στον Αη Στράτη, το νησί που αποτέλεσε για δεκαετίες μαρτυρικό τόπο εξορίας χιλιάδων εξόριστων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών.
Ο Λαπαθιώτης ήταν ένας από τους ποιητές της γενιάς του, ο οποίος είχε νιώσει βαθιά μέσα του πως μόνο μέσα σε μια κομμουνιστική κοινωνία η παρακμή δεν έχει θέση και πως μόνο σε μια τέτοια κοινωνία ο άνθρωπος ολοκληρώνεται ως άτομο. Η σχέση του με το εργατικό – λαϊκό κίνημα και το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ειλικρινής και γνήσια.
