Στα χνάρια που πισωπατάς Πρωτοκαπεταναίοι.
Λάδι για το καντήλι τους (κι αν είναι μπορετό) λίγη ρακή ζητούν.
Σας παρακάλεσαν να μην τη λησμονήσετε πως μας ανήκουν τα αετόμορφα βουνά της μα εσείς τα σπίτια τα λευκά λεηλατήσατε αυτά που έχτισε με το αίμα του ο εργάτης.
Και τι είναι ο έρωτας; Κάποιος που υποσχέθηκε να περιμένει κάποιον που υποσχέθηκε να γυρίσει. Στο τέλος, κι οι δύο βγαίνουν ψεύτες.
Το ποίημα του Αριστ. Βαλαωρίτη «Ο Κατσαντώνης» αναφέρεται στον φριχτό θάνατο από κτηνώδη βασανιστήρια των Τούρκων, του μεγάλου επαναστάτη Κατσαντώνη που έδρασε επί τουρκοκρατίας στις περιοχές των Αγράφων, του Βάλτου και του Ξηροποτάμου Αιτωλοακαρνανίας, πριν ξεσπάσει η Επανάσταση του 1821.
Με αφορμή τα 70ά γενέθλια ενός πραγματικά μη πολίτικαλ κορρέκτ
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Ο Τάκης Βαρελάς, ενθουσιώδης, παθιασμένος, αεικίνητος, λαϊκός και καλόκαρδος με παρέσυρε πολλές φορές σε δημιουργικούς δρόμους που δεν ήταν στους δικούς μου προσανατολισμούς, αλλά και με στήριξε με την αποφασιστικότητά του σε σχέδια δικά μου, όταν φοβήθηκα να τα υλοποιήσω.
«Grece, ma rose de raison» («Ελλάδα, ρόδο του λογικού μου»): Έξι ποιήματα του Πωλ Ελυάρ που υμνούν τον αγώνα του ΔΣΕ, και έξι χαρακτικά της Ζιζής Μακρή, στο λεύκωμα που κυκλοφόρησε το 1949, σε 50 μόνο αντίτυπα, τυπωμένα στο χέρι, από τον σπουδαίο γλύπτη Μέμο Μακρή.
“…Κι όμως ο θάνατος είναι κάτι που γίνεται· πώς πεθαίνει ένας άντρας; Κι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του, το δικό του θάνατο, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή…”
Ένα σατιρικό ποίημα για την Αποκριά.