“Είν’ ένα δάσος γύρω μας συρματοπλέγματα ψηλά κι έχουν απ’ έξω κλείσει την ανοιξιάτικια χαρά που μας χαμογελά…”
“Οι γυναίκες με τα μαύρα δεν ξεχνάνε, υψώνουνε τα χέρια τους στον ουρανό, ανοίγουνε δρόμο μέσα απ’ τ’ άστρα…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποίημα για το έγκλημα των Τεμπών
Μόλις κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μελά, με τίτλο «Τέκνο της θαλασσινής ανάγκης», από τις εκδόσεις «Εντός».
Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, πόνεσε πραγματικά τους δυστυχισμένους ανθρώπους και όπως λέει ο ίδιος: «Έσκυψα πάνω στο φτωχό και στον εργάτη και τον αγκάλιασα μ’ όλη μου την αγάπη. Η πείνα, ο μόχθος, η αρρώστια, η δυστυχία με κράτησαν νύχτες άγρυπνο να συλλογιέμαι…»
“Με κούρασε πολύ η Κυριακή. Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο…”
Μια συλλογή η οποία επεμβαίνει στον δημόσιο λόγο με σκοπό την αναδιατύπωση των ορίων της ιστορικής θέσης.
“Μόχθος, κόπος, πόνος, όλ΄ αυτά μαζί λασπωμένο, στιβαρό και σκληρό του αγρότη το κορμί. Αγωνία όλων για το αυριανό ψωμί για τη μάνα καρποφόρα γη «το χρυσάφι στη ζωή»…”
“Απ’ τους κάμπους, τα λαγκάδια κατεβαίνουν τα χωριά. Μ’ υψωμένη τη γροθιά τους χαιρετούν την εργατιά…”
