Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Αντιγόνη» της Ζωής Καρέλλη

Η Ζωή Καρέλλη (ψευδώνυμο της Χρυσούλας Αργυριάδου) ήταν ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια.

Γεννήθηκε το 1901 στη Θεσσαλονίκη. Αδελφός της ήταν ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης.

Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και μουσικής, ενώ παρακολούθησε και μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Πρωτοεμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα το 1935, στις στήλες του περιοδικού “Το 3ο μάτι” όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα “Διαθέσεις”.

Πολλά κείμενά της βρίσκονται δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Μακεδονικά Γράμματα, Μορφές, Νέα Πορεία, Καινούργια Εποχή κ.ά.

Υπήρξε μέλος του κύκλου του περιοδικού “Κοχλίας” της Θεσσαλονίκης.

Η Ζωή Καρέλλη τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, για την ποιητική συλλογή “Κασσάνδρα” (1956) και με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1974) για τα “Ποιήματα 1940 – 1973”.

Το 1982 έγινε η πρώτη γυναίκα, που αναγορεύτηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Έργα της Ζωής Καρέλλη – Ποίηση: Πορεία (1940), Η εποχή του θανάτου (1948), Η φαντασία του χρόνου (1949), Η μοναξιά της έπαρσης (1951), Χαλκογραφίες και Εικονίσματα (1952), Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα ( 1955),  Παραμύθια του κήπου ( 1955), Αντιθέσεις (1957), Το σταυροδρόμι (1973), Για τα λουλούδια (1988), Για τη σελήνη (1988), Για τον άνεμο (1988)  κ.ά.

Θέατρο: Ο διάβολος και η 7η εντολή (1951), Σιμωνίς βασιλόπαις του Βυζαντίου (1965), Ορέστης (1971)  κ.ά.

Δοκίμια: Περί αμφιβολίας (1958), Το απόλυτο στο έργο του Κλωντέλ (1959), Περί ελευθερίας και ενθουσιασμού στην ποίηση (1982)  κ.ά.

Ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνική μετάφραση, κυρίως έργων του Τόμας Έλιοτ.

Η Ζωή Καρέλλη έφυγε από το ζωή το 1998, στη Θεσσαλονίκη.

(Το ποίημα Αντιγόνη, με την ορθογραφία του κειμένου, είναι από την ποιητική ανθολογία – σειρά “γνώση”, των εκδόσεων “Μαλλιάρη”- Θεσ/νίκη)

Αντιγόνη

Πικρία πληρώνει το σώμα μου.
Με δοκίμασαν οι δεινές περιστάσεις.
Φόβος, όχι γι’ αυτό που με περιμένει,
πιο πολύ για ό,τι αισθάνομαι.

Έχασα τα φτερά της αγάπης.
Είχα δυο μεγάλες άσπρες φτερούγες,
που ελαφρυά μ’ έπερναν,
με σήκωναν από τις δοκιμασίες.
Τώρα πού βρίσκομαι; Πώς
με περηφάνεια φώναξα, πως γεννήθηκα
για να ν’ αγαπώ κι’ όχι για να μισήσω;
Ορμή μου ακέρηα.
Ποια έχει όρια η αγάπη;
Με περιμέν’ ο θάνατος και θρηνώ.
Το μαύρο σκοτάδι δεν είναι γύρο μου
ο τάφος. Μέσα μου έχει θαφτεί
η λαχτάρα, που σ’ αυτήν πίστεψα
και στης θυσίας άκουσα την πρόσκληση
και την αξία της γνώρισα.

Έχασα την προσπάθεια, πολύτιμη,
που πίστευα, εμορφιά.

Ω άμοιροι άνθρωποι! Αλλοίμονο,
το κενό της ψυχής είναι η πιο βαρειά
συμφορά. Λόγια μιλάτε πολύτροπα,
για να την καταλάβετε, πως καμμιά
παρηγοριά δε μας φτάνει.
Φαντάσματα γίνονται τα αισθήματα
κι’ ο θάνατος αδιέξοδη φρίκη,
όταν απίστευτη γίνεται η αγάπη.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.