«Σάς είδα κάτου από την πύρινη βροχή,/ με τα πλακάτ και τα σκουτιά τα ματωμένα…» – Το ποίημα που ο Νίκος Καββαδίας αφιέρωσε στην «Πανσπουδαστική» λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967
“Πώς να ξέρεις τα βράδια Στους εφιάλτες να μην παραδίνεις τα όνειρά σου Πού να βρεις λόγια παρηγοριάς Για τα παιδιά τα ραγισμένα γιασεμιά…”
“Η κόκκινη Ρόζα δεν είναι πορτρέτο, ούτε θολή συμβολική μορφή, είναι μια ψυχή που ποτέ δεν πουλιέται, ένα χαμόγελο που νικά…”
“Ήταν εκείνες οι μέρες που ήμασταν κρεμασμένοι στην Ανατολή και κατεβάζαμε τον ήλιο σύντροφο της εξέγερσης να κάνουμε…”
“Στον αντίποδα θα βγούμε, δε θα αφήσουμε στιγμή, τον αγώνα μας θα δείτε, τούτη η γη δε θα χαθεί…”
«τις ανάσες σμίγαμε σαν δίδυμων αδερφών και κοιταζόμασταν κατάματα, γιατί εμείς σύντροφε, αντέξαμε έναν αιώνα με θυσίες αίματος!…»
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Κλείσαμε τον λυτρωτή σ’ ένα παλιό εικόνισμα και χρόνια προσμένουνε στα έρημα σπίτια με τους σκοτεινούς καθρέφτες, να χτυπήσει την πόρτα μας…”
“Θα μπούνε κάμερες σ’ όλους τους δρόμους, οι αστυνόμοι πιο πολλοί απ’ τη διαδήλωση. Στην πλάτη μας τη στοργή του κράτους, θα νοιώθουμε στην κάθε μας εκδήλωση…”
Κι αν παγωμένη η τσιμινιέρα και τα καζάνια κρύα, η εργατική ψυχή δεν παραδίνεται στους διώκτες της, ολόθερμη και ζωντανή 4 χρόνια, την δύναμη για Ζωή την κατέχει σα Λάβα, δείχνει με ριπές, σχεδόν χιπ-χοπ το καλύτερο μέλλον, ο αγώνας γεννά Ανθρώπους, οι Αριθμοί και τα Κέρδη δε γεννάνε Ανθρώπινη Ζωή…
