“Τι παράξενο μεσημέρι! Ο Αυγουστιάτικος ήλιος τραυμάτισε τα χελιδόνια, τα πότισε μούστο και ρακί για να μην πονάνε…”
“Έχω έναν φίλο σαν κι εμέ κι ακόμα πιο καλό, πούχει διαβάσει εντατικά ιστορία και το χάρτη της Γης τον ξέρει υπέροχα και μόλις τον καλώ βρίσκεται πάντα πρόθυμος μ’ εμέ ταξίδι νάρτει…”
“Πιάσε αυτή τη στάχτη και κάν’ την φως Πιάσε το φως και κάν’ το σκεπτόμενο άνθρωπο…”
“ΕΓΩ κρατώ απ’ την γενιά των λουλουδιών, ΕΣΥ απ’τα παιδιά της απονιάς! Πώς να δεις το μαρτύριο των ανθρώπων; “
«Συ είσαι η Ελλάδα που δημοπρατούν/ το αίμα της και το μέλλον της…» – Το συγκλονιστικό ποίημα που έγραψε ο Νικηφόρος Βρεττάκος αμέσως μετά τη στυγερή δολοφονία του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα (δολοφονήθηκε από τις δυνάμεις του παρακράτους της Αστυνομίας, σαν σήμερα, στις 21 του Ιούλη 1965)
“Κύπρος νησί του χαλασμού, Κύπρος μαυροφορούσα τ’ όνειρο που φορούσα, εχάθη μες στα πέλαγα στο αίμα σου εντύθη…”
“Με κόκκινο χρώμα όμως σε ό,τι σου αναλογεί απ΄ την πορεία μας θα βάλλουμε μουτζούρα…”
Γράφει η Αθανασία Δρακοπούλου, ποιήτρια, για την ποιητική συλλογή της Αφροδίτης Κατσαδούρη «Η σάρκα στάζει στο μπαλκόνι», εκδ. Έναστρον, 2024
“Τι να ωφελεί η λέξη ενός ψιθύρου. Συ, εξόριστη φωνή της σιωπής σ’ έναν κόσμο γιομάτο εξορίες, σ’ ένα κόσμο ανδρών που γυναίκα εγεννήθης…”
“Πρόσωπα συντρόφων στους δρόμους του θανάτου μετρώ Σκοτάδι συμπαντικό στην αλληλεγγύη μένω των απελπισμένων…”
