Ζει στα Εξάρχεια και κάνει την απογοήτευσή της τραγούδι. Μπλέκεται με αναρχοαυτόνομες ομάδες και βγάζει αφίσα που γίνεται (με τα σημερινά δεδομένα) viral, με σύνθημα «Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη». Η ποίησή της εκτιμήθηκε ακόμα περισσότερο μετά τον θάνατό της.
“Κι αν μόνο ένας, πούνε, πως κάηκε, κι εσύ μ’ απάθεια κατανεύσεις, συλλογίσου! πως κάτι μέσα σου μηδενίστηκε, για να φτάσεις να απαντάς σ’ ανθρώπου κραυγή με τη δική σου σιωπή…”
“Παιδιά του λαού αυτοί που πέσανε, δε μάθανε γράμματα, δεν είχαν δάσκαλο, γνωρίσανε μόνο το φως και γκρέμισαν τους παλιούς θεούς…”
Ο 19ος αιώνας δίκαια ονομάστηκε χρυσός αιώνας της Ρωσικής λογοτεχνίας, γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θαύμα, και τα θαύματα δεν είναι εύκολο να τα καταλάβεις…
“Αν θέλεις να με γνωρίσεις έλα και σκύψε απάνω στην αφρικάνικη ψυχή μου· στους στεναγμούς των Νέγρων φορτοεκφορτωτών – στις προκυμαίες – στους ξέφρενους χορούς των Chopes, στις εξεγέρσεις των Shanganas…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Το Φεστιβάλ θα γεμίσει με τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου, του Νικόλα Άσιμου και της Κατερίνας Γώγου. Κοινό τους στοιχείο η βαθιά ευαισθησία του χαρακτήρα τους…Η σαπίλα του συστήματος τους οδηγούσε να εκφράζουν την αποστροφή τους γι’ αυτό, όμως ο μοναχικός δρόμος που διάλεξαν να το αντιπαλέψουν, τους οδήγησε σε αδιέξοδα.
Η στάση του ποιητή Φώτη Αγγουλέ, απέναντι στη ζωή, απέναντι στους συνανθρώπους του, ακόμα και απέναντι στους δυνάστες του είναι αυτή που ζωντανεύει τους στίχους του, που τους μετουσιώνει σε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές αγωνιστών, για τις επόμενες γενιές που επιμένουν στο πέρασμα από το βασίλειο της βαρβαρότητας στο βασίλειο της Ελευθερίας.
“Στον ακαταμάχητο κ. Μαν χρωστάμε επίσης το ότι έναν αιώνα πριν επεσήμαινε θέματα με ουσιαστικό αντίκρισμα στο σήμερα, θέματα που παραμένουν άκρως επίκαιρα, όπως η σημασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, το μέλλον της Ευρώπης και το απεχθές πρόσωπο του φασισμού.”
Στα δάση και στις ερημιές Φυλάω τα παιδιά μου Κι όσα ενέχυρα παλιά Τα παίρνω για σπαθιά μου
